Anglatèrra a un rei novèl! Bon, es un pauc vielhòt coma tot lo tremblament qu’acompanhèt son coronament.: a agut lo temps de se faire a l’idèia de son mestièr. Sabi pas tròp lo gra de parentat que ten amb l’Alienòr d’Aquitània e se sèm en dreit de reivindicar lo Reialme-unit coma territòri occitan (coma podèm faire tanben amb Suèda e sos sobeirans d’origina bearnesa!).

Al moment del Veni Creator,aquel monde de la lenga imperiala que senhoreja sus tota la planeta l’entonèron en anglés de segur, mas tanben en galés, en gaèlic d’Escòcia e en gaèlic d’Irlanda. Coma que son benlèu pas brica segur que lo Bon Dieu que senhoreja sul monde sapie comprene lor lenga universala. Ja, me diretz, amb la maire de Dieu que parlava lo bigordan sens aver legit los poèmas de Filadèlfa de Gèrda o de Paulina Kamakine! A l’intronizacion venenta d’un president novèl de la Republica del reialme de França se poiriá imaginar que lo serment siague prononciat en alsacian, en basc, en breton, en catalan, en còrse, en creòle, en flamenc, en occitan, en arpitan, dins las lengas de Canaquia, de Polinesia, de Guiana,…(e en francés academic, doblidavi!) Podèm somiar!

Los angleses, rusats, se son causit un imne que sufís de cambiar un mot segon qu’un rei o una reina ten la corona!

Çò qu’espantèt lo monde es lo plat central que lo rei novèl causiguèt de se faire servir al dinnar oficial: non pas una lèbre a la reiala, bocadas de la reina, pizzà reiala mas una còca de pasta brisada (comença plan!), favas, espinarcs (la fòrça de Popèia es en tu) e estragon. Serà complicat de saber çò que vòl dire aquel rei manjafavas!

Es que deman nos caldrà cambiar lo provèrbi: “De pan e de vin, lo rei pòt venir” per la formula “De favas e de tè, lo rei pòt venir”: qui sap? Coma èra pas Epifania, mangèron pas una còca del Rei, aquel reialme tant gostós (amb de fruchas confidas), ont ça que la, s’amaga… una fava per designar lo … rei! Mas de qué se passariá se lo rei trapava pas la fava de la còca del Rei? Sabi pas se seriá urós coma… un rei! o se seriá las galèras per l’insolent-trapaire de fava!

Dins los contes, se trapan reis missants o reis braves coma tot, d’unis que son de dictators vertadièrs, d’autres que prenon grand soènh del pòble duscas a la darrièra minuta, d’autres que i entendon res de res o victimes de conselhièrs marrits, mas, çò segur, traparetz jamai un rei manifestar per carrièras en França o tustar sus una caçairòla per aver la retirada a seissanta ans. Un rei deu acabar son òbra lo jorn de sa mòrt e la perseguir encara amb de funeralhas reialas! Mas coneissèm plan en tèrra d’Òc un rei qu’a lo poder limitat dins lo temps e qu’arribam de demascar cada an: lo rei de Carnaval qu’es un brave òme e que se’n va amb totas las malafachas de l’annada passada per que la prima pòsque arribar.

Cal ça que la aver una pensada per totas aquelas gens que se dison Rey e condemnadas a se faire nomenar “Ré” per tot aquel brave monde que sap res de res de las diftongas. Ja que foguèron reis de res: benlèu un escais per çò que los aujòls se’n cresián o alara trabalhavan tèrras reialas o nasquèron en temps d’Epifania, nos dison los especialistas d’etimologia.

Saludem lo pichon aucelon que capitèt a montar mai pròche del solelh que l’agla (en s’amagant sul cap de l’aucèl reial) e que se ganhèt tres noms en lenga nòstra: reiaton, rei-petit, rei-pichon. Mas que se mesfise del rei de las agraulas que me sembla un chic diabolic!

Fin finala, e per n’acabar, existís gaire de chanças (o de rasons) que se capite de panar lo tròne del rei dels cons!

Fòl-del-ReiRoch