Un dels avantatges de las canals multiplas sul fenestron es que, se per cas avèm mancat un filme sus una canal un ser, o podèm veire sus una autra qualques jorns aprèps, quitament s’es una canal concurrenta.

Autre avantatge: los films vièlhs que crompèrem, a long time ago, sus caissetas e que son dins un armari, solets e abandonats, o qu’avèm escampats amb lo magnetoscòpi per seguir la mòda obligatòria d’aver d’espeches novèls, aqueles filmes, los podèm tornar veire gràcia a la bóstia —la box— d’un dels operators que nos abèuran de reclama per acabar de nos lobotomizar ara qu’avèm aquesit “del temps de cervèl disponible” per la reclama, coma o diguèt en 2004, Patrick Le Lay, P-D G del grop TF1.

An tranformat lo ciutadan en consumaire vengut ara consumaire lobotomizat… E n’i a que creson pas al progrès!

Enfin, tot aquò per vos dire e per far cort! qu’agachèri i a tres o quatre jorns… o mai Lo mond pichon de Don Camillo d’après lo libre—escrich en 1948— de Giovanni Guareschi —un Italian “anticomunista primari”, se diriá anuèit.

Mas daissi los que ne vòlon saber mai anar furgar dins los libres o sus la tela.

A ieu, çò que m’interèssa —sètz abituats a ma filosofia de cafè del comèrci!— es lo clima que regnava dins la societàt italiana d’après guèrra amb la lucha entre una Glèisa dominairitz e un Partit comunista, una de las fòrças màgers en seguida del ròtle qu’aviá jogat pendent la guèrra.

Una parentèsi: en Itàlia, fins als ans seissanta, d’apartenir al partit comunista los empachava pas d’anar a la messa e de se far enterrar a la glèisa!

Desolat d’aver pas de rigor scientifica dins mon rasonament, rigor qu’es una de las qualitats dels legeires de jornalet.com mas los ans, o quicòm mai, ne son l’encausa!

Tornam a nòstre afar… Donc, lo curat/lo rector Don Camillo se deu acarar a Peppone, lo cònsol màger novèl que ven d’èsser elegit amb sa lista comunista. Dieu e lo diable ! Roma e Moscòu… Trucs e patacs, totes los ingregients per plaire a un public qu’aimava los plasers simples aprèps lo chaple òrre dels cinc ans de guèrra qu’Euròpa —e lo planeta— venián de viure. Tot aquò sus un fons de politica ça que la… mas amb una “dimension” que trobam pas pus ara… Al delà de las divergéncias pregondas —un coma l’autre, curat e cònsol comunista, defendent son claus—, se sabon tornar ajudar quand una situacion s’enverina.

En cò nòstre, coma dins mantun país europèu, la suspresa foguèt totala quand lo psicopata del Kremlin, al mesprètz de sa paraula e de la signatura qu’aviá donadas al nom de la “Santa Russia” —e dels tractats internacionals—, volguèt anientar Ucraïna.

Per milions d’Europèus e subretot per sos dirigents lo mot “guèrra” aviá desaparegut del vocabulari… Lo “revolucionari” de l’eissarpa roge, en cò nòstre, ensagèt de metre tornar a la mòda un vocabulari guerrièr al nivèl sociòeconomic en sa qualitat de robespierrista patentat… A pas capitat de convertir la França pregonda e las fòrças “reaccionàrias” —coma dison— son mai vivas que jamai, ailàs!

Cadun presica per sos amics… de l’esquèrra extrèma a la drecha extrèmaL Lo quite president de totes los Franceses —çò dison— ten los caçairolaires alunhats e considèra que totes los elegits, quitament los dels vilatges e vilatjons, son pas de comptar o alara unicament se son a son servici e al servici de son programa bassacat que d’unes qualifican de non-programa !

Lo rescalfament climatic ajuda pas a pèrdre pas lo Nòrd. Nòstres dirigents nos demandan de far pròva de responsabilitat mentre sabon pas mai ont penjar lo lum!