Qui cau blasmar?

Es evident (per malastre, pas per tot lo monde), l’Estat francés a traucat un periòde antidemocratic de mès, coma au moment de la lei Trabalh d’Hollande.

En resumit, la lei sus las retiradas es passada contra la volontat deus 75% de la populacion, (85% a la debuta) e sustot 95% deus actius, los mès concernits.

Coma sovent dens los païses dambe un regime autoritari, te disen que tot s’es passat segon la constitucion, en tot mesclar bravament dus concèptes plan diferents: lo de “constitucionau” e lo de “democratic”. Devath lo poder de Franco dens l’Estat espanhòl, tot se debanava tanben d’un biaish “constitucionau”, los quites assassinats dambe un garròt per la polícia.

Los praubes ministres que hèn lo torn deus platèus de television en repetir los elements de lengatge aprés saben pas çò que vòu díser en grèc “Demos” e “Kratos”...

Quan charri dambe monde que sostenguen lo Macron, soi susprés de véser que, per eths, lo 49.3 es quicòm de normau. Te disen qu’es hèit per empachar lo rambalh de la IVau Republica, ne son convençuts.

Ensagi pas mès de’us explicar que dens totis los autes païses democratics aquò existís pas e que se passa plan, son segurs que çò de francés es forçadament meravilhós.

Lo hèit que quauqu’un qu’estoc causit per 19% deu monde en edat de votar aja los plens poders les destorba pas mès qu’aquò, es estonant.

Que Macron sia de blasmar, solide, mes que la constitucion, qu’ac permetoc, sia pas remesa en causa, aquò me sembla chepicant.