Bon, vaquí l’estiu que comença: nos anam poder metre en ivernacion.

Desestivadacion: La sason es desestivadada e avèm pas vist nàisser d’alternativa a la decision funèsta e mai que negativa de la municipalitat de Rodés d’arrèst del recampament occitan bèl de l’Estivada. Demorarà d’anar faire una virada sul Larzac per Las Resistantas de 2023, del 3 al 6 d’agost 50 ans aprèp lo grand recampament de 1973 (lagremas de nostalgia…) e 20 ans aprèp la manifestacion ”per bastir un monde solidari” (que demora encara de bastir).

Defenestracion: En aquesta fin de junh, lo corrièr (vengut) costumièr es plan arribat: pas mai d’emission Viure Al País del 25 de junh al 9 de setembre, pas mai de Jornalet del dissabte 8 de julh al 9 de setembre. Vesètz plan que se passa res dins lo monde occitan long dels meses d’estiu e que sol lo silenci bronzinaire de totas las lengas estrangièras e del francimand s’espandís sul paure país d’Òc. (Vos empacha pas de demorar brancats 24 oras sus 24 sus octele.com)

Deslocalizacion: Del costat de Narbona, an cercat un nom novèl portaire e vendeire de la contrada. Amb un sembla-referendum, son arribats al nom mai mobilizator qu’una mobileta de: Costièras del Miègjorn. Per lançar la sason, organizèron una Nuèit del Miègjorn a la debuta de junh a Bisan de Menerbés mas, aquel jorn, faguèron pas de Carnaval la fèsta nacionala. Los produits locals foguèron meses a l’onor: los vins, los chucs de frucha, las cervesas artesanalas, los formatges, los peisses e cauquilhatges, las còcas e los pastissons, los glacets, las carns grasilhadas, l’òli d’olivas, las olivas, la tapenada (bon, anèri pas verificar s’efectivament i aviá plan de tapenas dins la tapenada, que jos aquel nom te vendon aisidament de pasta d’olivas),… Caliá plan faire onor a la cultura locala: i aviá doncas dos emponts de musicaires: l’un èra una mescla de jazz (de jaç? ), de soul (sol solet?) e de musica electronica e l’autre te menava dins un ambient hard bòp-jazz ! Espèri que las cigalas e los grilhs poguèron defendre la musicalitat locala (mas elis an pas de sonorizacion bramaira).

Desamor: Vertat que cada an se veson iniciativas musicalas long de l’estiu presas pels mitans viticòlas per faire la promocion dels vins del terrador. Aquò s’acompanha regularament de seradas musicalas. E aquí, per quichar sus la sinergia entre territòri e cultura, las seradas son dobèrtas a l’univèrs musical planetari (anglés, brasilenc, flamenco, gitano,…) manca un pichon bocin: Occitania qu’es un miracle (o alara que vertadièrament i aviá degun mai de disponible) per trapar una prestacion d’artistas occitans. Amai lo festenal que pòrta un nom occitan Convivénciafa una part pichona als grops occitans (perdon: al grop occitan: una serada sus un vintenat!): aquò contribuís pas a sortir de la marginalizacion e a crear un vertadièr dialògue intercultural.

Lectura: Un collèga ven de sortir la traduccion occitana d’una òbra plan coneguda en francés. Quand agèt acabat son prètzfait, cerquèt un editor. L’un d’entre elis refusèt lo manescrit (qu’aviá de segur picat a l’ordenador) amb un argument de primièra borra: “Es inutil de publicar la revirada en occitan d’òbras que tot lo monde pòt legir en francés”. Espantant, non? Es refusar al monde la possibilitat de legir causas divèrsas en lenga nòstra. Es doblidar que lo banh de lenga es totjorn sanitós. E, se l’òm anava al cap del rasonament, vist que los occitanofònes son gaireben totes francofònes, se ne poiriá tirar la conclusion qu’es inutil de parlar en occitan (o d’escriure una cronica dins Lo Jornalet cada setmana), vist que seriá mai simple d’emplegar, de longa, lo francés (e deman, l’inglés?).

Pas de desesper: Vos vòli pas daissar sus una nòta negativa. Alara, l’autre jorn, d’animals totemiques se recampèron a Portiranhas. Los aires e las danças lengadocians èran de la partida. Mas çò que balha esper dins unes lendemans que cantan, es la còlha de pichonas e pichons que prenguèron part al passa-carrièra en cavals-jupon. La transmission contunha, la resisténcia s’organiza: plegarem pas !

Estivat (Es tibat?) Roch