Un còp de mès me soi rendut a una amassada de mau créser, que’s sona POLYGLOT GATHERING. Es un rendètz-vos ara anuau que’s debana generalament en Polonha (i avoc edicions a Berlin e en Eslovaquia), dens una vilòta a costat de Varsovia que s’apèra Teresin.

I soi anat pr’amor qu’èri convidat per cantar en mantunas lengas, los tèxtes de las cançons èran projectats sus un telon e totis podèvan cantar a l’encòp. E se’n privavan pas.

Lo programa de l’encontre es hèit màgerment de conferéncias, dobladas en medish còp, per los que preferissen, de taulejadas linguïsticas on se pòt charrar lo bulgar, lo wolof o lo corean segon los oraris impartits. Es atau que vesoi un aute tolosan, lo Mickaël-Boris Mandirola, un esperantista italian pro actiu e coneishut, qu’èra, a la taula de roman, lo que parlava mès …

Lo principi es simple: tre la debuta portatz a l’entorn deu còth un escudet de carton on se tròba vòstre nom, vòstre país e las diferentas lengas que parlatz segon lo nivèu (mairala, A, B, C). Atau podètz ahupar qui que sia dens una lenga que parla … e que solide parlatz tanben.

Sus una taula a l’arcuelh podètz trobar pichons pegasolets de drapèths dambe las purmèras letras deu nom de la lenga, que podètz botar sus vòstre cartonet. Cerquèi doncas de tira lo drapèth occitan que trobèi pas. Pensèi doncas anar protestar au près de los organizaires, qu’i avèvan banderas bretonas o d’autas lengas minorizadas, mes pas aquera deus trobadors, èra per jo una injustícia.

Mes, suspresa, la responsa èra autra: banderas occitanas i avèva, mes èran dejà agotadas quan arribèi. Ne vesoi una sus l’escudet de Mickaël-Boris, que s’interessèc de tira a l’occitan un còp arribat a Tolosa peu trabalh. Es pas lo cas, ailàs, de tot lo monde …

Cau analizar lo fenomène: sia lo succès de l’occitan es tan enòrme dens lo mitan poliglòt que totis los drapèths estón pres, sia l’organizacion n’avèva pas pervists fòrça, çò qu’es possible tanben.

La conclusion es totun que lo nombre èra pas sufisent, çò qu’es encoratjant. Ne calerà doncas mès per l’an que veng, sustot se autes occitanifònes (tut tut publicitat) vengon ad aquesta amassada d’aimablas hòls que volon pas que charrar dambe monde de culturas diferentas (los esperantistas representan una brava quantitat de sòcis de l’encontre), que vos tornan balhar la fe dens l’umanitat, l’avóssetz perduda…