Per astre, Lo que creèt l’Òme a son imatge prenguèt sas precaucions non pas encausa d’Èva, que non pas, mas encausa de l’Adam e de sos descendents. Daissèt a sas creaturas lo libre-arbitre.

La tota primièra experiéncia faguèt quincanèla e Noè deguèt bastir una arca se volguèt veire lusir tornar l’arcolan.

Un pauc pus tard, en vesent los Òmes menar lor vida ribon-ribaina, mai “ribon” que “ribaina”, de segur, temptèt una segonda experiéncia e mandèt son missus dominicus personal amb un messatge simple e clar: “Patz sus la tèrra als Òmes de bona volontat!”… S’èra apercebut que las neurònas umanas, al fil dels sègles e sègles, venián un pauc flacas a còps — eufemisme. Faguèt quincanèla pel segond còp…

El qu’èra la prefeccion suprèma se’n trobèt macat e decidèt de laissar los Òmes a lor libre arbitre. Alara lancèt una crida del mai naut que posquèt perqué totes ne foguèsson avertits: “Petaçatz-vos !”

Coma es qualqu’un de paraula, se i tenguèt e daissèt los descendents de l’Adam a lors afars. Davant aquel silenci, d’unes, senats, se metèron a parlar en son nom en ensajant de conselhar lors companhons d’infortuna; d’autres, los mai nombroses, agèron mens d’escrupuls en se presentant coma autan de missi dominici per çò qu’avián vist lo profièch personal que ne poirián tirar.

Encara un còp, mas neurònas aflaquidas m’an entrainat sus un camin bartassièr e los pissafreg se van pas privar d’acusar jornalet.com d’aver recrutat un arlèri que fa de proselitisme dins un mèdium que se deu d’èsser neutre…

Voliái tot simplament illustrar mon propaus e mostrar que se l’umanitat a faches passes de gigant dinas la saviesa e la coneissença, n’a faches de mai grands encara dins la foliá e dins l’esplèita de la majoritat de l’umanitat per una minoritat infima de “mèstres” privilegiats.

Anarai pas, per un còp, vos parlar del tsar de Moscòu, de l’èx-n° 45 d’au delà de la “Mar grana” ni del timonièr novèl de Beijing.

Non, la Republica me sufís…

Dins la premsa, dison d’un eveniment que tòrna regularament qu’es un marronièr; ne pòt anar aital  de las secotidas socialas que França n’es un exemple de tria. Los Estats Units solets li pòdon far rampèl  benlèu mas los eveniments violents son d’una natura autra dins aquel país.

França, al mens desempuèi la Revolucion de 1789, se vanta urbi et orbi d’èsser lo país del Dreches de l’Òme — los dreches umans, se seguissètz la dòxa a la mòda ara! Es ufanosa de sa democracia e d’un fum d’autras causas coma d’aver per devisa “Un sol país, un sol pòble, una sola lenga!” —messorga pregonda— o de se creire lo pòble qu’a lo mai d’esperit.

Devon èsser los Bèlgas a aver trobada, de mon punt de vista —mas soi pas qu’un “patriòta” reborsièr!— la definicion mai apropriada: “Los Franceses (= Galleses alias los gals) son los sols capables de cantar los dos pès dins lo femurièr”.

E, dins lo femurièr, i sèm… quitament se l’eveniment qu’a mes lo fuòc a totas sòrtas de manifestsacions salvatjas foguèt la mòrt per bala, a corta portada, d’un jovenòt de 17 ans que fasiá lo fièr dins un veiturassa qu’aviá pas lo drech de menar…

Desempuèi qualques annadas, per s’acarar als dangièrs que nos menaçan d’un pauc pertot, los policièrs son venguts de robot-cops  amb lo sosten de nòstres governaires.

Qual se soven de lor equipament pendent los “eveniments de 1968”?

Aquel monde es mòrt e la democracia d’aquesta epòca es defuntada. Tot un país en revòlta: usinas, universitats, licèus, etc. tampats; protestacions e desfilats de’n pertot pendent dos meses… e —segon los istorians— sèt mòrts sonque…

Uèi, tanlèu una manifestacion anonciada, los ministre dels truca-colhons fa donar las armas, los gasses e, a cada còp, los nafrats se comptan a paladas sens parlar dels degalhs als bens publics (escòlas, bibliotècas…) e los dels ciutadans… e subretot un asirança cap a las fòrças policièras e al monde politic dins son ensemble.

Ràdios e canals de television an tornat convocar los especialistas, los exegètas, e qualques “tuafuòc” per lo metre un pauc mai… e tot aquò fa montar l’audiéncia e l’òdi d’un cap a l’autre.

A los que pensan qu’un bon immigrant es qualqu’un afondat dins la Miègterranèa —lo Mare  nostrum de nòstres leçons d’istòria— un còp èra, repondon pas que los escumenges d’una minoritat ultra-minoritària.

Los politicians, qualas que sián lors opinion quand n’an una, an paur del pòble… Desempuèi un ministre dels trucacolhons que voliá “karcherizar” los sauvatjons e la racalha sens prepausar de remèdi eficaç, avèm faches progrèsses e lo ministre en carga ara perseguís dins las piadas dels precedents e vòl daisser son nom sus las tabletas de nòstra civilizacion nòva amb los “ecoterroristas” e autras besucarietas… E los politicians daissan córrer…

Per malastre, interdiccions e leis sceleratas i cambiaràn pas res. La “bravitud” de not’ président ben aimat e son sorrire Colgate tanpauc. Tot aquò nos mena cada jorn un pauc mai cap a un regim “illiberal” —cf. Le Monde— que, en Cassandre patentat, vos anóncii dempuèi un brieu.

Ministres o manifestants, los bota-fuòc an la paraula.

P.S. O sabi que s’ameritariá, per d’unes arguments, d’èsser desvolopats e mai argumentats mas… o vos daissi far