Al contaire, li agrada de contar (autrament, seriá pas contaire!) e a l’escotaire d’escotar. Mas, al cap d’un moment, lo contaire se calha sus una darnièra formula mai que jamai definitiva. A vos, ara, de contar e de trapar vòstre bais de clavar vòstres moments de paraula enrasigada.

Vos es pas interdit de dire atal o autrament: E cric e crac, ai pro vist vòstres morres d’enfarinats. Alara, lo conte es acabat. E cric e crac, supòrti pas l’aire condicionat e lo conte es acabat. E cric e crac, cal sosténer l’artesanat e lo conte es acabat. E crac e cric, soi pas devin e lo conte es finit. E cric e crac, beurai plan un còp de vin e lo conte serà finit. E cric e crac, ne pòdi pas mai: soi desparaulat e lo conte es acabat. E crac e cric, plan luènh es l’infinit: alara, lo conte es finit. E cric e crac, contar es pas pecat, mas lo conte es acabat. E crac e cric, sentissi que pensatz mon raconte anacronic. Alara, sens un crit,m’arrèsti aquí. E crac e cric, la pèira es de granit; la paraula/lo silenci es d’aur e lo conte es finit. E crac e cric, jaupa lo labrit e lo conte es finit. E crac e cric, lo prince èra fotogenic, mas i aviá pas Instagram; alara, lo conte es finit. E crac e cric, de m’escotar, avètz rejovenit/vielhit e lo conte es finit. E crac e cric, de m’escotar, n’avètz un sadol e lo conte es finit. E crac e cric, mon conte val plan un ardit, mas es finit. E crac e cric, l’eròi es tot espelofit; lo conte es finit. E crac e cric, sèm a jorn falit: lo conte es finit. E cric-crac crac-cric, balhatz-me una saca d’ardits e ne vos conti un de mai. E crac e cric, de mon istòria fasètz bon profit que lo conte es finit. E crac e cric, aquí çò que disiá un faidit e lo conte es finit. E crac e cric, lo conte es fantastic.; sètz fantastics (E ieu tanben, soi fantastic), mas lo conte es finit! E crac e cric, sautèri a l’elastic e lo conte es finit. E cric e crac, me colquèri dins un amac e lo conte es acabat. E cric e crac, me daissèron sul tarmac e lo conte es acabat. Patic-patac, prenguèri la carta a l’ATTAC e lo conte es acabat. E cric e crac, baissèri lo cap / me soi acaptat; atal, esvitèri lo tomahawk e lo conte es acabat. La gordeta del Boçut ne conten vin, la lenga del contaire ne sap istòrias, mas la gordeta es voida, la lenga muda e lo conte es acabat. E cric e crac, soi plan cansat de trigoçar la cana de sèt quintals del Joan de l’Ors. Alara: lo conte es acabat  E cric e crac, lo pol/gal a cantat: Cacaracac! e lo conte es acabat. E crac e cric, lo fuòc/lo lum s’es escantit e lo conte es finit. E cric e crac, lo fuòc/lo lum s’es atudat e lo conte es acabat. E patatric e patatrac, de tant parlar, soi patraca e lo conte es acabat. E crac e cric, tot es dit e lo conte es finit. E cric e crac, se canta que cante, mas lo conte es acabat. E cric e crac, e alara…, e alara lo Zorrò es arribat e lo conte es acabat.

E cric e crac, amb aquesta cinquena cronica sul sicut, s’arrèsta (provisòriament) una tièra bèla de possibilitats de clavar los contes. Mas, en plaça de los clavar, los cal deslargar! Alara, un sol mot d’òrdre (de desòrdre): contatz (comptam sus tu e sus vos!)…!!! Un còp èra/un còp serà… e acabatz a vòstre biais!

Crica-Craca Roch