Sabi pas s’existís encara mas un còp èra, i aviá una reclama qu’anonciava: “Se passa totjorn quicòm en cò de X…”. Coma, en principi, se passa totjorn quicòm endacòm compreniái pas tròp aquela idèa dels especialistas de marquetatge (?) —marketing dins l’exagòn— de la cadena de super-/ipermercats e cercavi pas mai luènh.

Nosautres, los bedigasses de servici —ieu, al mens—, avèm pas pro de “cervèla umana disponibla” —formula emplegada par lo P.D.G. d’una canal de television en 2004— per comprene las motivacions pregondas d’aqueles arganhòls que son pagats per nos far crompar, lo mai sovent, quicòm que nos’n podèm passar normalament mas que la societat de consum nos soma d’aver! E se, per cas, n’avèm gausi esperar que l’emplegam a quicòm de mai util coma e legir un libre o agachar las estelas perque pas!

A! On ne soi? Òc ben, èri partit sus la reclama —publicitat, per èsser modèrne— e sul fach que l’immobilitat, la contemplacion, anuèit, vos fa sentir copable. I a pas que lo rescalfament climatic qu’aumenta; tot deu anar mai viste e, quitament dins lo campèstre, i a de joves que vòlon anar mai viste que lors collègas al cementèri, per exemple e que se ganhan l’escomesa, ailàs!

A, mos camins bartassièrs… pòdi pas m’empachar de virar e virar encara…

I arribi… Vos voliái dire tot simplament que, en cò nòstre, dins l’exagòn, se passa pas grand causa, per pas dire res dins l’anar dels afars de l’Estat.

Not’bonpresident aviá decidit de prene cents jorns per se far un idèa de las consequéncias del trebolum —se disiá las “emocions”, longtemps a, en francés— que vegèt, un pauc pertot dins lo país, veituras cremadas, comèrcis abrandats, pilhatge e, mai que tot, edificis publics de totas sòrtas vandalizats e incendiats tanben: “una ataca contra la Republica” ço diguèt lo president o lo ministre dels truca-colhons.

Anavi doblidat las atacas contra d’elegits, lor familha e lors bens…

Sabètz coma son los mèdia e aqueles “cans de jornalistas” —expression que fau pas mieuna, de segur— qu’escriguèron, pendent aquel temps de reflexion de nòstre “guida” suprèm, que se n’anariá temps de cambiar lo govèrn: la primièra ministra en causa de sos 49.3 a repeticion e un fum de ministres que donavan l’impression de s’èsser retirats dins un convent e d’aver fach lo vòt de silenci.

Enfin, lo “guida” parlèt per dire que gardava sa collaboratritz —ne poguèt trobar cap d’autre per lo suportar e far lo trabalh— e que li demandava de far d’ajustas a son govèrn mentre que totes los analistas pensavan que fariá un “bolèga-tot”, un chambardament complèt per tornar partir d’un bon pè.

Bon, lo top-model recent de Playboy e l’istorian qu’auriá pas jamai degut daissar sos libres per s’ocupar dels “escholiers” e dos o tres autres fan pas mai partida de l’equipa mas es pas qu’un ajustament omeopatic que daissa en plaça l’anti “eco-terrorista” de servici e sa vision brutala e frontala dels ciutadans reguèrgues e lo “braç de la justícia” qu’es estat obligat —e qu’es obligat— d’anar contra tota sa filosofia del temps qu’èra avocat…

Not’ president es pas concernit. Es el que pren totas las decisions e sa collaoratritz que n’es responsabla… Curiós! Son empatia (!) proverbiala contunha de far flòri, a saber los mots gentes que diguèt als ministres que sabián pas s’anavan èsser demissionats o pas: “Sabètz, me soi trobat dins situacions identicas… es normal!” Deu èsser çò que se sona un sadic empatic!

Cossí volètz far una cronica amb aqueles non-eveniments e de Franceses que, de mai en mai, se destacan dels politicians o los mespresan? L’estiu, en cò nòstre, es lo temps de las vacanças: los que i son ensajan de doblidar las emmerdas o autras, los que van partir dins una detzenat de jorns agachan pas tanpauc aquel jòc de sembla-cadièras musicalas governamentalas…

A còps, lo rei se pren per Machiavelli e preten èsser lo mèstres dels relòtges… Per malastre, vei pas —o o vòl pas veire— que mena lo país dins una dralha ont los enemics de la democracia espèran en silenci: per eles, lo silenci es aur!