Èi una particularitat: au men temps de mainat, ma mair a refusat de’ns hèr créser, ma sòr e jo, au Pair Nadau. Segon çò que digoc, es pr’amor que patiscoc tròp quan s’assabentèc que lo tipe existissèva pas. E doncas decidiscoc de hèr pas subir aus sons dròlles la medisha causa.

Totjorn, quan disi aquò, lo monde me planhen e tot díser “Òh praube, quin malastre, as pas agut aqueste astre …” E ben pas brica. Ne sentissèvi meslèu un drin de fiertat d’estar deu costat deus adultes. Solide, ne digoi pas jamès ren aus amics e les deishavi créser au barbut vestit de roge que devara per la chuminèa portar presents. Jo, èri dens lo secret…

Ne guardèi totun una cèrta mauhidança de cap a çò que’m disen lo monde, me sentissi un pauc coma un adèpte de Sent Tomàs, aqueste que cresèva pas que çò que vesèva. Avèvi vist totis lo spichons créser a quicòm qu’èra faus, imaginatz. Mauhidança o esperit critic, cau véser com es emplegat e cau pas càder dins l’excès.

Per çò qu’es deu Torn de França, quan vesi çò que’s debana, a còps me demandi: “Soi jo on son eths”? Mes solide i a quicòm que truca.

Lo ciclisme es un espòrt suberbèth, mes se sap que s’i preng potingas dempuèi la debuta e fòrça escandals son venguts charlacar la mès grana corruda deu monde. Aquò rai, es tostemps tan populara, e perdequé pas, cau díser que l’espectacle es espantant.

Mes totun, totun …

Mès anar mès, los bicicletaires van cada còp mès viste. Ongan, lo qu’avèva lo camisòt jaune te pujava la montanha mès aisidament que las veituras e las mòtos que, eras, calavan lamentablament pr’amor de la rabentitud deu penent. Se pòt créser, quicòm atau? I cau voler créser.

An tanben batut un còp de mès los recòrds qu’èran detenguts per … Lance Armstrong eth medish. Aquò nos balha pas lo dret de dobtar que quicòm es pas tan normau qu’aquò?

Ara disen qu’es pr’amor deus progresses deu minjar e de l’entrainament que los ciclistas gaireben vòlan dinc au som de la montanha. Tiò, benlèu, mes son pas totis que hèn atau, la màger part tiran la lenga e explican que los que’us an deishats sus plaça suu candau e qu’an ganhat son vertadièrs “extraterrèstres”.

Es ma mair (era, encara!) que’s disèva dens las annadas setanta que “tot es plan conta-rotlat”. Èra après la mòrt de Simpson e abans la desqualificacion d’Armstrong. Lo quite Michel Drucker disèva que, coma ciclista amator, s’èra vist perpausat potingas sonque per una ascension d’un pòrt entre amics.

En hèit soi segur de ren, èi pas la pròva que los ciclistas prengan encara potingas interditas, mes me demandi dinc a quin limit es possible d’estar hidançós dabans çò que’s debana devath nòstes uelhs. Au mens nos podèm pausar questions … Au mens …