Arribaa a la bauma dals fausses monediers, la filha prenguèt una bancha per arribar a l’entraa coma mon paire faguèt quarques sègles après.

Los curats apelavan fausses monediers los paians que praticavan las costumas ancianas. Una d’aquestas costumas si fasia l’avansvelha e la velha de la festa patronala. Lo monde si portavan de brasas en los cròses de la bauma dals fausses monediers.

Si bolegant en la bauma, la filha faguèt bolegar l’ària d’un cròs a l’autre e poia veire de bòlas, de copas ancianas rogeants. Me sembla que çò que rèsta d’aquela bauma si duerbe au mitan dau tunèl.

Pi la filha comencèt de s’encalar devers Ròcha Rossa, tremolant de rescontrar l’Ulharda, la ciclòpa dau canton.

“tira la tressa, possa la pòrta e la còta calarà”