Sabi pas s'atz espiada la ceremonia de draubertura de la Copa deu Monde de Rugbi. Se l'atz pas gaitada, atz pas mancat gran causa. O meslèu tiò, atz mancada una demonstracion clara de çò qu'apèri lo "nacionalisme soft" franchimand. Disi soft per utilizar una formula francesa.

Demòri a Tolosa dempuèi mès de 60 ans, e solide soi anat véser l'Estadi tolosenc abans que de saber parlar, èi atau vist jogar lo quite Villepreux, lo Bourgarel, e las debutas d'uns cèrts Skrela o Rives dens l'ancian terrenh Ernest Wallon en bòrd de canau.

Èi escritas cronicas suu Jornalet sus l'istòria e la cultura deu rugbi, èi jogat au Tolosa Electrogaz Club e un momentòt dambe los veterans de Tornahuèlha.

Per jo, lo rugbi es mès qu'un espòrt, es un art e una cultura sancèra.

Per vos díser, considèri la Copa deu Monde coma una nautat e un imitacion de la cultura de la butabala, qu'a res de comun dambe çò que pòt estar l'espòrt-rei, hèit de viradas sens trofèu a l'aute cap deu monde.

Solide qu'èi espiada la ceremonia de draubertura. Una vertadièra catastròfa. Mes n'èri pas susprés. Los Franchimands taus que son, taus que'us coneishèm. S'espian lo melic.

Aquesta ceremonia virava a l'entorn de l'actor Jean Dujardin, pr'amor qu'es reconeishut per Hollywood e doncas normalament celèbre. Es lo prumèr còp que vesèvi un ligam entre eth e lo rugbi. Una mesa en scèna dens l'estile annadas cinquanta, o nòste actor, panissèr en triportaire, liurava pans a monde pretendudament coneishuts (benlèu cosinèrs).

Puèi una Tor Eiffel se quilhèc e lo bolangèr s'enairava per gahar un berret de dauna que lo vent avèva emportat. Suu fons musicau de Mon amant de Saint Jean. En mès d'aver res de comun dambe lo rugbi, aquesta scenografia èra drin sense cap ni cuu, complètament descosuda.

Lo jornau Libération hascoc un article fòrça sevère, mes me vos cau avoar qu'èi pas tròp comprés lora critica.

Mes çò que'm tafurèc mès estoc benlèu los comentaris janpècs de TF1, que s'estancavan pas de'ns balhar deu élégance française, gastronomie française, art de vivre à la française, etc … Jo qu'aurí meslèu esperat un omenatge aus paises participants …

Aquò s'apèra lo nationalisme soft franchimand. S'agís de boishar de l'esperit deu monde tota dralha de l'existéncia de culturas en dehòra de la de París. Res de tot aquò existís. L'an gomat deus cervèths. Ensajan de hèr créser que França es una nacion qu'a una cultura.

Capvath expressions mantun còp repetidas coma "La plus belle avenue du Monde" o "Le pays des Droits de l'Homme", los eleits parisencs vòlon impausar dempuèi totjorn una vision romanesca e fantasmada de la cultura parisenca que seré aplicada a l'Estat sancèr.

Estoc totun una suspresa d'ausir per la fin la Peña Baiona, lo sol ligam dambe çò que nosautes vivèm cada jorn a l'entorn de la mesclanha e deu tresau mieitemps.

L'equipa de França es alotjada a Ruey-Malmaison, çò qu'es benlèu l'ecasença peu monde d'acerà de véser una veishiga ovala a de bon peu purmèr en dehòra de fòtos o deu finestron. Quin astre qu'an !