Pensi que poiriam far l’estalvi de qualques ministres e d’un fum d’elegits nacionals o autres quand vesi la faiçon qu’an nòstres politicians de governar la país!

I a d’ans d’aquò, un ensenhaire aviá per tòca de se consacrar a sos estudiants, grands o pichons. E quand l’inspector veniá dins l’establiment, se privava pas de dire, al cors de l’acamp dels professors de la disciplina que seguissiá las inspeccions pedagogicas, que l’alfa e l’omèga d’un ensenhaire èran sos estudiants; fasiá comprene que lo qu’aviá qualque enveja per la recèrca, l’escritura, la reflèxion personala o quicòm mai aviá pas sa plaça dins l’Alma mater! Los agrégés èran generalament los sols que, a la rigor, se podián “fòraviar” dins aqueles domenis. Èra lo temps d’un mond ara mòrt e desaparegut…

Pels politicians, del primus inter pares fins al nivèl mai bas, tanlèu qu’an recebut l’oncion que balha lo sufratge universal, es fòrça diferent. Au solide, la lei contra l’acumulacion dels mandats, a frenat per un temps, aquela frenesia que consistís per un elegit a voler èsser al forn e al molin. Mas, coma l’Administracion a totjorn agut de nauts foncionaris de l’imaginacion desbondada per crear doas taxas novèlas autanlèu que lo ministre ven de n’anonciar la supression d’una, un  elegit pensa a sa “visibilitat” per l’eleccion a venir e, ailàs tròp sovent, a son pòrtamoneda. E donc, un elegit pòt far quatre o cinc “mestièrs” —o mai se s’escai— a l’encòp. “Sufís de s’organizar” me diguèt lo cònsol màger d’una vila mejana dins un acamp public.

Aquesta frenesia de trabalh —o supausi!— e de visbilitat començèt qualques ans a pel president de la republica. Los qu’an pas encara Alzheimer se sovenon d’un primièr ministre, cònsol màger d’una granda vila d’Occitània, totjorn en movement que montava pas un escalièr sens córrer coma se l’avenidor del país ne dependiá !

Lo president es gaireben responsable de tot e cap de ministre o quasi pòt prene una decision sens son aval.

Mas, en mai d’aquò, los Franceses concernits lo vòlon veire mostrar d’empatia —oficiala— a l’escasença d’una mòrt violenta, d’un accident de camin de fèrre, etc. Dins nòstra societat individualizada, cadun estima que se merita la preséncia d’un ministre, al mens, se li an panat la bicicleta!

Nòstre president aviá promés un poder jupiterian, s’es avalit dins las garrolhas de cort de recreacion… e a l’impression que fa son mestièr de president! N’es tot parièr pels autres e tot aquò mena tornar a una centralizacion que l’aviam passada per mòrta ela tanben.

Los ciutadans son venguts d’ombras amb de numèros dins un reialme que se poiriá sonar a còps: reialme d’”absurdia”. Se cal pas estonar se, de quora en quora, aquò peta dins los ostals e per carrièras.

N’arribam a una caricatura de democracia quand dins lo “país pregond”, d’associacions nombrosas ensajan de tornar crear de ligams  en recampant de mond que demòran una minoritat ça que la.

Mon pessimisme ven pas de tot çò que vos veni de dire unicament; sèm ben obligats de prene en compte totas las invencions tecnologicas de las annadas recentas formidablas e inquietantas a l’encòp. Vesèm aquò a l’òbra dins mai d’un país non-democratic…

Quand vesèm l’anar de nòstra democracia, l’agitacion de nòstres politicians e lo jòc personal de las entrepresas gigantas, podèm aver qualque pensament pel futur en cò nòstre…

Quand pensi que vos voliái parlar de la risca de dictadura a venir en los Estats Units…