De còups dins l’occitanisme avèm l’impression d’invisibilitat. Es una impression renforçaia per un fach ver: sèm en cors d’invisibilizacion e de morganatisme. La societat predica d’un costat que sèm ja mòrts. Penso a ma professor de licèu “AVANS, se parlava la lenga d’òc dins lo sud de França, e l’equivalent septentrional la lenga d’Òil”, eça.. E de l’autre quora sèm ren mòrts, fa coma se siguessiam invisibles. 
Al pèjor es que sèm criticats per èstre vius. Sopçonats de non èstre a la nòstra plaça. Mi fa pensar a una collèga dins un collègi fa de temps que volia sempre cercar de mi metre a la multa per mi contradire, ieu lo professor d’occitan. Enfin per ela, professor d’occitan es impossible. Sap ren coma sèm recrutats, mas se permetia de jutjar. Se non es un professor que vòl ti far la leiçon, o mai ti corregir dal temps que parla ren la lenga. Mas quasi auriatz drech a una leiçon de morala, d’istòria e de grafia tant qu’a faire! Lo combo ganhant per los penibles.

Per aquò, a l’interior dal mitan occitan, es talament complicat de còups, questions d’argent: subvencions per foncionar, per poler èstre present, se desplaçar. E de rapòrts de fòrça: trobar de locals, personalitats que cèrcan de mespresar las autras o las escartar per evitar d’aver d’ombra, fins a èstre fàcia a de pichons comissaris politics. Qu’avèm l’impression d’èstre en plen dins l’expression: lo plafon de veire. 

Cal desvelopar una energia fòla per far avançar las causas. En demai dal plen d’esséncia, de las compras, de far de manjar, de menar lo trin de maison, la familha...

Aquesta impression de dobla invisibilitat es d’aitant mai fòla qu’avètz de gents per vos venir dire: mas qué fas tu? (= Fas ren o fas ren ce que vòlo!). E quora disètz ce que fasètz, vos viran l’esquina. Lo pèjor fa pauc es qu’ai publicat un libre. Una associacion occitana mi ditz sus lo ton dal repròche (puslèu que de mi felicitar!): “mas auriam poscut lo faire, auries DEGUT venir nos en parlar per l’editar”. E lor prepausèro un molon de causas de publicar alora la seguia, per veire e avançar per editar. Lor donèro mai un extrach de trabalh que faguèro. E sabètz qué? Minga respòsta, manco un mercés. E mai, jamai donèron seguia. Esquizofrenia, qu’enràbia los autres qué.

Remarcatz mandèro un mail a un editor costat Pirenèus e mi respondèt jamai. Subreocupat que dèu èstre. D’aquel temps de projèctes avançan. Mas devèm ren aver la bòna carta.

De còups amb d’amics coma aquò, ges de besonh d’enemics coma disia Tonin dich Ramèl lo gavòt de Còntes.

Sabètz quina carta mi cal aver? A vòstres comentaris!