Nòstre president tant aimat es anat far ausir la votz de França a Abu Dhabi [Abou Dabi, Aboû Dabî, ‘Abū Ẓabi]; acabada la trèva entre Israël e lo Hamàs amb los mòrts que tòrnan s’acomolar; es pas l’enveja que manca al Tsar de Moscòu da transformar Ucraïna en una tèrra brutlada que i demorarà qualques oasis; tot va fòrt plan, dama marquesa…

E encara vos parli pas  de  “mon copain d’Pekin” [F. Lemarque], ni del rei —n° 45— de las messorgas e de las insultas estatsunidenc, ni de sos amics qu’an votat pel mantenement del congressman Santos, un arpalhan de primièra…

Vos parlarai pas tanpauc de Rotland Pecot, un poèta occitan de tria, que veni d’aprene que veniá de partir “rejónher las estelas”, coma se ditz ara dins lo patois de Lutècia a cada còp que qualqu’un morís — curiós çaquelà aquesta expression ara que tota referéncia a Dieu o a un dieu sembla forabandida per passar pas per un antipatriòta e per seguir las dralhas d’una laïcitat laïcista ”à la française”!

Bon, ara qu’ai tirat totes los subjèctes —levat lo darrièr— que los mèdia nos’n conflan tot lo sant clame del jorn, me cal trobar quicòm de mai lèugièr, quicòm que vos balha pas l’enveja de vos donar la mòrt amb una chocrota, una garbura o un caçolet…

N’ai una de novèla que ne parlèron los mèdia la setmana passada dins mon canton mas degun gausèt pas li donar un títol chòc; aurián pogut causir: “Lo retorn del proscrich” o “Lo retorn del gojat prodig”.

Òc ben, vos rampelatz aquel afar, un detzenat d’ans a, quand un tipe declarèt dabant la representacion exagonala, “les yeux dans les yeux” sens èsser atengut d’estrabisme convergit qu’aviá pas jamai agut, qu’aviá pas e qu’auriá pas de moneda fraudada a l’estrangièr quand sos enemics politics sostenián lo contrari.

Aquel òme èra ministre dins un governament d’esquèrra e, en mai d’aquò, èra lo ministre del budjècte en carga tot especialament de la lucha contra la corrupcion. Perqué a n’aquel moment? De corrupcion n’i a totjorn agut e son pas los que vivon del RSA qu’amagan de moneda a l’estrangièr. Per far cort, lo bofiga de la messorga del ministre se desconflèt lèu lèu e, après una demission forçada, la justícia aguèt son mot a dire… Condamnacion, preson amb remandament — quitament, un ministre demissionari se met pas en gàbia aital! — etc.

Deguèt demissionar de sa carga de cònsol màger… e desapareguèt en Corsega e enlòc mai… e los mèdia exagonals e locals passèron a quicòm mai. Val mai s’interessar a la “racalha” de la mòda Sarközy o parlar del darrièr femicidi que los gendarmes, prevenguts ça que la, avián pas fach res per l’empachar… Aquò, son novèlas, mon amic!

E ben, figuratz-vos que la setmana passada, ran tan plan, nòstre èx-ministre, èx-condamnat, faguèt un triomfe en tornar sus sas tèras electoralas ”vestit de probitat simpleta e de lin blanc”, non pas a la chut-chut mas coma lo Còrse quan tornava de sas campanhas.

La parabòla del filh prodig de l’Evangèli, coneissètz? Èra el!

 Se seriá pogut pensar que las gents escaudadas per son comportament d’un còp èra li aurián virat l’esquina… Que non pas!

“A, moussu lou ministre [lo títol se garda tota la vida], qual plaser de vos tornar veire pr’ací !”

“Vos tornaretz presentar a la comuna? Los autres son piots qu’es pas de creire !”

“Avèm besonh de qualqu’un coma vos que portavatz moneda e ajudas a la comuna” — nòstre moneda a totes, ça que la!

Tenguèt acamps, parlèt sens remòrs d’èsser estat un arpalhand, un enganaire, faguèt de tòcamanetas —tòcamanetegèt!—, donèt quitament de leçons de politica… e sos amics, nombroses, èran uroses de tornar trobar lor “general” dels combats victorioses.

Als repotegaires, sos amics  diguèron qu’aviá pagat son deute a la societat e qu’aviá lo drech de tornar se presentar eventualament per caçar los usurpators que menan la politica municipala…

Soi un pauc sord —l’atge n’es l’encausa!— mas ai pas entenut parlar de regrèt ni de morala dins aquel retorn de purgatòri ni pel < ni per sos amics… e soi segur que seràn nombroses, se se presenta a d’eleccions, los que votaràn per un èx-arpalhan e un enganaire !

“Doulce France…”