De còups en lo bòsc grand ont lo gibr’esbeluga
Sota los rais palles dau solelh fred d’uvèrn
L’aucèu, amb un vòl laugier ven repausar sas alas
La brancha sota lo pes si breçòla en l’èr
E la toisa durcia sembla viva sot’ela

Sot’ lo còrs de l’aucèu la glaça fond(e) subran
La saba mont’ ancara, jove e chauda de l’aubr
Pi l’aucèu pren lo vòl vers l’orizont luenchenc
Lo bòsc grand chabit, sa vida e redeven de marme
Lo silenci si fa en la nuech que s’estend(e)