Diga! Coma per azard Bautesar!, cada còp que nos sarram de las eleccions, la Macronia se vira cap al caçaire francés o puslèu a son bulletin de vòte. Per aquel monde formats a l’escòla nacionala dels ases de París, l’ENA, e en manca d’electors dins la “ruralitat” coma dison, —entendètz au campèstre— totes los pèterroses son caçaires e las resèrvas d’indians de l’exagòn son pas mai que resèrva de voses.

E, un còp de mai, per sos amics novèls los titilhaires de palheta es Nadal abans l’ora. A partir de genièr se poiràn crompar las cartochas a cò dau tabatòt son amic que seguirà una formacion de 2 jorns per destriar lo plomb de sièis de la bala de Kalashnikòv. Cau pas galejar! Que lo caçaire, lo bon caçaire, son lagui mai bèl, dempuòi totjorn, es de tirar un còp e de recargar sulpic. E per aquò, res de melhor que de se préner una cartocha de proximitat.

Tant qu’a far, avián que de tornar a la cartocha fabrejada a l’ostau coma dins un temps pas tant luònh qu’aquò -los ancians o contavan sus la plaça l’autre ièr- que lo regent dau vilatge las fasiá fargar per sos escolans dins la sala de classa…

Vòls que te diga? Coma i aguèt repotegals davant aquela mesura jutjada per d’unes de favoritisme, l’oposicion obtenguèt que i aja de marcat sus las boitas de cartochas: “Mèfi, tuar tua!”. Mas aquò èra sens comptar los patricolatges dau lobbisme dels caçaires. Faràn apondre jos la mencion “Tuar tua”, fotografias de lebres a l’ast asagadas d’onchum au flamblador, d’adòba de singlar qu’acaba de se confire dins l’ola, d’un perdigal rostit e enlardat o d’una cuòissa de cabrit a la grasilha…

Es de plànher que i metan pas, tant qu’a i èsser, las recèptas…

Enfin, es çò que ne dise, ieu…