M’agradariá de conéisser lo tipe qu’a dich: “L’eternitat, aquò’s long sustot cap a la fin!” Seriá una badinada bèlga que m’estonariá pas mas ne soi pas segur. Enfin, al cap d’una estona, arriba que las  gents rigan o alavetz començan de voler analizar la frasa que ven d’èsser dicha… e l’analisi tira tot lo chuc e lo muc de l’afar!

Ça que la, dins lo periòde que sèm —e aquel periòde comença de se far long s’ai plan comptat— avèm besonh non pas de sorrire mas de rire, de nos ecacalassar per caçar totes los novèlas marridas e catastroficas que nos tomban dessús per l’intermediari de las rets socialas e, mai que mai, per las gents de mas generacion, dels mèdia, generalament exagonals — encara que los mèdia en lengas estrangièras lor fagan rampèl sens dificultat.

Avèm pas besonh de l’ajuda dels mèdia per cultivar nòstres pensaments, grands o pichons. La vida vidanta se’n carga: un aujòl malaut que se morís, un drollet espitalizat, etc.

N’ai pas jamai vist que fasián apèl al cridaire public per demandar: “Qui me vòl donar un pensament? Qui me vòl fisar una catastròfa?…” e soi pas segur que, anuèit, quitament dins las anóncias especializadas dels mèdia escriches, seriá mai eficaç.

Non, de pensaments n’avèm totes mas los mèdia “oficials” —per se’n téner pas qu’a eles— nos  abeuron tot lo sant clame del jorn de catastròfas imminentas, enfin dins un avenidor a portada de man, se prenem pas tala o tala mesura drastica e que te sabi…

Los auguris, marrits o bons, son pas nacuts de la darrièra coada —es pas la bona expression mas m’agrada— mas lo mot, dins son sens negatiu, es a dire “marrit”, a degut plaire dins los mitans que fargan las informacions e demest nòstres politicians per çò que, desempuèi qualque temps —qualques annadas ara—, coma la divessa de las cent bocas, nos porgisson pas que catastròfas climaticas, guèrras, etc. en i apondent, par far veire que gardan un pauc d’umanitat,  un pecic de leugieretat (!) en nos parlant de femnas matrassadas per de pervèrses narcissics!

Se cresián d’aver eliminat l’infèrn après lo procès de Nurenberg, puèi après la casuda de “l’empèri del mal sovietic” —mèfi, es pas un jutjament de ma part— los païses occidentals, que cresián totes d’èsser sortits de la cuèissa de Jupitèr —n’i a qu’aiman mai dire: de la cosina de Jupitèr!—, doblidèron lèu qu’un fuòc se pòt reviscolar en mens de temps qu’an metut per l’alucar.

Procès o pas, dictatura o pas, los doctors Fòlamor de servici an pas jamai quitat de preparar la catastròfa qa venir, esconduts dins lors laboratòris e fissonats per lors mèstres politics.

Son de monde que creson al progrès! Armas mai letalas que jamai, bombinetas mai miniaturizadas que jamai… Son pas los clients que mancan!

O ai dich mai naut, avèm totes de pensaments! Per nosautres, los petits sens fortuna, en mai dels pensaments normals, e coma son pas egoïstas, mèdia e politicians ajudats nos resèrvan l’avenidor del planeta.

Lo matin, nos venon vantar la politica del consum per nos far vergonha l’òra seguenta per çò que degalham las mèrças, que manjam tròp de carn e que las flatuléncias nos escapan!

Nos venon parlar de sobrietat cap a las energias fossilas, de veituras electricas quand se desplaçan d’un cap del planeta a l’autre en jet privat…

La morala dins tot aquò? E ben, n’i a pas! Los paures bogres an una morala; eles n’an pas! E vos diràn que la politica se fa pas amb de morala e de probitat que son un luxe que se pòdon pas permetre tant la lucha economica o politica es agressiva.

Vos sufís de tornar legir la cronica que faguèri la setmana passada per veire los esfòrces surumans per èsser un arpalhand en politica o dins los afars comercials…

Podèm pas comprene… al mens, ieu, pòdi pas comprene que soi pas pro intelligent ! En revenge, cresi de far partida de las gents qu’an pas la memòria corta quand s’agís de tornar las pèiras a un arpalhand!