An novèl… Govèrn novèl! Jupitèr —non pas lo de l’Olimp, lo de Lutècia— m’estona cada jorn. Vengut de l’esquèrra de l’escaquièr politic, n’arriba a se trobar de l’autre bòrd. Vaquí la pròva que la tèrra vire, non! O alara, es de teleportatge!

M’apercebi que i aviá un brave brieu qu’aviái pas començada ma bilheta en anant dirèctament “dins lo dur”, expression empruntada de segur a la lenga sobeirana… Ai encara qualque progrès a far dins ma “lenga regionala”!

Se’n parlava, se’n parlava del cambiament de govèrn mas lo president deviá consultar los aruspices per saber se los auguris èran favorablas. Los planetas èran alinhats… Podiá metre en plaça son estrategia per, en meteis temps, far que los “guinhòls” d’esquèrra cridassèsson dins lo desèrt e que los “muts del seralh” de l’autre bòrd posquèsson damorar pas que boca badanta.

Li daissariá pro de mond demest los elegits nacionals per poder tornar balhar de vam a sa politica.

Li caliá en mai d’aquò recrutar dins lo govèrn novèl politicians de l’intelligéncia rara mas qu’avián despopat pauc de temps a. Cada generacion a sos fenomèns e de politicians que lors dents raian lo plancat, ne manca pas.

Ne caliá gardar qualques uns de la còla precedenta per far saber al brave monde que lo cambiament se fasiá dins la continuïtat.

E enfin, caliá per pimentar lo tot una “suspresa”, la suspresa que fariá anar los mèdia coma las cabras a la sal; aital, daissarián córrer, al mens dins un primièr temps, tota la flaquesa de l’equipa. Aurián la traïdoira —una femna, pensatz!— la Iago feminina shakespeariana per excelléncia que diguèt, qualque temps a, tot lo mal que pensava del president e dels politicians que s’èran convertits a la dòxa: “en meteis temps”.

La teoria es bèla e bona mas la practica es quicòm mai ça que la. Lo president a aprés un pauc de sas errors precedentas e cal admetre que nos daissèt pas marinar longtemps per afichar un nom a Matinhon e qualques autres dins un govèrn que d’unes an qualificat de restrench en doblidant que, dins una setmana o un pauc mai, vendràn s’apondre totes las ministres delagats e los secretaris d’Estat “indispensables”.

Lo país coneis pas lo mot “restrenh” e los que nos governan pensan que lo bon pòble auriá l’impression d’èsser pas governat, i aguèsse sonque un quinzenat de ministres en carga — en responsabilitat, se ditz ara.

De segur los mèdia, cadun dins son canton e segon sas orientacions, espepissan lo CV dels novèls venguts mas amb un imperatiu: parlar pas de çò que poiriá engarçar un o l’autre e passar lis suls rapòrts qu’enterntenon amb lo poder judiciari. Es acabat lo temps que tot politician suspectat de s’èsser fòraviat deviá declinar la nominacion o demissionar se, per cas, aquò li tombava dessús. Mai que jamai, la “lei” de la republica novèla es que totòm a un drech absolut a la presompcion d’innocéncia.

Me demandi se los avocats que defendan los sacamands e los malfatans o cridan pro fòrt quand defendan de paures bogres… mas soi pas avocat!

Los sondatges fan aparéisser que los ciutadans de l’exagòn se desfisan de mai en mai dels poders establits que sián los representants elegits per una minoritat d’electors o la polícia, la justícia, etc.

Estonatz-vos après que los que son encargats de far viure la democracia exagonala ajan paur dels ciutadans quand vesètz lo comportament de las “fòrças de l’òrdre” gavidadas pel ministre dels truca-colhons [© Marceu Esquieu]!