Mas gelibre fondut sus la brancha durcia
Garda l’emprenta encar de l’aucèu que passèt
E lo germe novèl ven espelir a la vida
La brancha vèrda naiss’ ont l’aucèu si pausèt
Ont un pastre en passant l’aurà per sa mica

Es ansin qu’en un còr qu’èra cregut ben mòrt
Un aucèu blau, laugier, s’aponcha, e si pausa
E lo son d’una votz l’Amor s’esvelha encara
Quora l’esper en flor a vist passir sa ròsa
Lo còr silenciós si rebarra e s’enduerme.