E nos vaqui, brave monde, un 29 de febrièr: jornada suplementària d’una annada bissextila e, de mai, un dijòus simplòt entre los dijòus, ont avètz plan dreit a una cronica coma cada setmana.

Cal plan dire bissextila e non pas bi-textila: es pas lin-coton o seda-lana. Las annadas bissextilas an pas necessariament de connotacion bissexuala, levat (mas caldriá faire recèrcas mai aprigondidas) se lo 29 de febrièr es un dimars-gras!

Òm auriá pogut pensar que la jornada particulara siá festejada en rason de son retorn excepcional a cada olimpiada de quatre ans. Mas, de badas: la jornada passa atal coma se res non èra, un jorn entre los autres e un dijòus que capita pas de se metre en quatre o de trapar tres collègas per ne faire un temps de vacanças e de festejalhas!!

Nòstre 29 de febrièr ensaja just de balhar un pauc mai de coratge e un pauc mai de fòrça a febrièr, lo mai cort, qu’un còp èra, dins la tradicion populara, se trapèt pres dins la tarribla istòria dels vacairals amb los meses vesins que li panan de jorns e vacas que morisson, probable per la foliá dels òmes.

Febrièr de 28 ten l’avantatge que lo mes de març seguent, amai pels 28 primièrs jorns, se debana sul meteis ritme. E aquí, vaquí aqueste 29 que provòca un desplaçament d’una jornada que te pòt faire pèrdre dins los agendàs e los rendètz-vos.

La decision d’ajustar aquel 29 de febrièr foguèt presa non pas per Juli Omenàs mas per lo quite Juli Cesar en 46 abans lo JC.

Segon una tradicion irlandesa del sègle cinquen, las femnas avián lo dreit de demandar l’òme de lor causida en maridatge los 29 de febrièr. La santa Bregida, una feminista del temps, ne faguèt la demanda a Sant Patric que li repliquèt de òc sul pic per pas pèrdre temps a la tasta e la causida de las cervesas qu’inondarián sa jornada festiva de març. En Grècia, se celèbra pas de maridatge los 29 de febrièr.

Nos dison qu’en 1712 per un còp febrièr capitèt d’aver 30 jorns, mas èra amont en Suèda e, benlèu, que dins la nuèit polara degun se’n avisèt e que l’Òme Nadal s’enganèt (o: pas) d’una jornada quand decembre venguèt. Dempuèi, ont es tengut presonièr aquel paure e possible 30 de febrièr?

Una annada bissextila, un 29 de febrièr, lo Comitat de Carnaval de Carcassona anèt portar la revendicacion a la Prefectura d’Aude per exigir sa liberacion immediata e sens condicions. O puslèu: ensagèt de portar la revendicacion que la pòrta del bastiment oficial demorèt tampada e resistèt una mièja-orada als tustets. I agèt pas solament fòrças de l’òrdre per esparpalhar los manifestants mascats que s’enanèron fin finala per lassièra o, mai probablament, per çò qu’èra l’ora de l’aperitiu.

29-fin de mes, coma 31 d’alhors, es un nombre primièr: se la coa es primièra, aquò remet en causa la primautat dels caps e presica per un egalitarisme vertadièr.

Los republicans de la Revolucion francesa botèron dins lor calendièr la jornada suplementària al temps de las vendémias. Benlèu qu’aquò permetiá un jornada de mai per celebrar lo Dius-ac-vòl (o l’Estre Suprèm-ac-vòl)?

Per marcar lo pauc d’importància del paure 29 de febrièr, en 1940, se balhèt l’Oscar del cinèma a Autant n’empòrta la cisampa e lo 29 de febrièr de 2004 al Senhor dels anèls.

Trenta-de-febrièr Roch