Los qu’an lo coratge de me legir cada setmana o sabon: soi un reborsièr! La mamà o me disiá à cada còp quand vesiá lo morre que fasiái per çò que quicòm m’agradava pas… Enfin, devi pas èsser solet e aquò m’embèstia… aimi pas partejar!

Ça que la, deuriái èsser content qu’avèm pas sovent l’escasença de cridar: “Quiriquiquí”?. La màger part del temps, nos devèm contentar de tornar contar la badinada del gal qu’es lo sol —o almens un dels rares— a poder cantar son “Quiriquiquí” pincat sul femorièr amb las doas patas plan enfonsadas dedins…

Vesètz que l’afar es pas novèl mas es tot simplament per dire que las rodomontadas de nòstres politicians devon èsser autan vièlhas coma la politica. Mas, autres còps, se passava a París entre gents, amigas o enemigas, de bona companhiá e lo “pòble” de París e lo de la província n’èran tenguts a l’escart…

Tot a ben cambiat e pas totjorn pel ben del “pòble” mas podèm pas —ieu pòdi pas!— partir en guèrra contra totas las injustícias que cent vidas i bastarián pas. Lo jardin d’Eden existís pas pus e es lo principi de realitat que deu prevaler!

Es per aquò que se cal regaudir —après totas las panteonizacions qu’avèm agudas— que l’acamp de “nòstres” elegits exagonals en congrès a Versalhas per far gravar dins lo marbre —es a dire per fin de modificar la Constitucion— que tota femna aviá “la libertat garantida … de recórrer a l’inerrupcion volontària de grossa”.

Per un còp que los elegits fan causa comuna, o cal saludar. Foguèt pas l’unanimitat, ça que la, e qualques peisses gròsses refusèron d’acordar aquesta possibilitat a las femnas jol pretèxte que la democracia exagonala bastava pro per garantir aquel drech.

Vertat qu’aquestes peisses gròsses devon èsser tròp ocupats cada jorn a discutir de lor avenidor politic en prenent lor brunch —mèscla de breakfast e de lunch— e las gents avertidas vos diràn totas que se deu pas manjar en agachant las canals d’informacions quand parlan dels Estats units o de Russia, per exemple. Per n’acabar sus aquestes peisses gròsses, quitament se sabián que las camèras filmavan, fasián lo morre quand la presidenta a la tribuna se felicitèt del resultat del vòte e de l’exemple que la patria dels “dreches de l’Òme” balhava al monde entièr … clap, clap, clap…

Ça que la, los yo-yos de la victòria me pareisson un pauc desplaçats e los arguments desvolopats sus las diferentas canals de television un pauc ninòis.

Aquí-ne qualques uns se la memòria me traís pas:

“Per aquel vòte, França tòrna trobar sa vocacion universala.”

“Jamai França es estada autan fòrta e autan gloriosa que quand s’impausa fàcia al monde entièr coma un modèl de democracia”,

“Es una avançada importanta dins la lucha per l’egalitat entre los òmes e las femnas per dispausar de lor còrs sens aver a ne rendre compte.” Èra un pauc curiós que, dins un afar aital, los òmes decidiguèsson qu’una femna interrompa sa grossessa o pas! etc.

Ara que la decision finala d’interrompre sa grossessa es garantida dins la Constitucion exagonala, caldrà que las femnas tròben de personal competent e un mètge que balha pas los rendètz-vos tres meses après… coma quand vos volètz far suenhar un caissal, per exemple.

Sabètz qu’ai mas tissas costumièras e es benlèu l’ocasion de i tornar… A pas res a veire amb la chocrota e comparason es pas rason, o sabi.

Ai encara dins las aurelhas la responsa qu’aviá facha lo responsable d’un partit politic —reputat per aver dich: “Liliane, fais les valises, on rentre a Paris”— a un militant: “Las lengas regionalas, nos n’ocuparem quand la question del caumatge serà resolguda!”

Cal totjorn far fisança a l’aveidor!

França —pus exactament los que nos govèrnan o qu’an la pretencion de o far— deuriá pas oblidar que, per un acte de democracia vertadièra, acte portat pendent decennis per de femnas majoritàriament, mespresa aquesta quita democracia quand s’agís de protegir e de permetre la promocion de nòstras lengas istoricas que son ça que la mençonadas dins la constitucion…

Alara, brave monde elegits, podètz cantar la cançon de Serge Lama: “Femna, Frema, Hemna…” mas sun pauc de retenguda seriá la benvenguda quand se parla de la democracia dins l’exagòn!