Per festejar la prima del poètas, vaquí una cançon de Guilhèm de Peitieu. Primièr trobador conegut, Guilhèm IX, duc d’Aquitània, comte de Peitieu (1071-1140).

Cançon

Amb la doçor del temps novèl
rama lo bòsc e los aucèls
cantan cadun en son latin
a bèl eime lo jorn tot nòu,
aladonc es bon s’al matin
l’òme de son desir s’esmòu.

D’aquí ont tot m’es bon e bèl
ven pas messatgièr ni sagèl,
mon còr ni ritz ni s’endormís
ni gausi pas li donar vam,
dins l’espèra benlèu lusís
bona fin que la demandam.

Lo nòstre amor espèra aicí
coma la branca d’albespin :
a la nuèit l’arbre tremolant
s’arruca de pluèja e de gèl
mas al jorn, solelh raissejant,
lusent e verd es lo ramèl.

Me remembra ieu d’un matin
que faguèrem de guèrra fin,
me fisèt ela don tan grand,
sa drudariá e son anèl.
Dieu me daissèsse viure tant
qu’aja las mans jos son mantèl.

Me chauti del marrit latin
que nos vòl mal, mon Bèl Vesin.
Sabi paraulas coma van :
tal de sas amors fa lo bèl,
nosautres ne direm pas tant
qu’avèm la pessa e lo cotèl.[1]