L’autora nasquèt en 1989 a Moscó. Aprèp la casuda de l’URSS, en 93, sa familha migrèt en França a Sant Estève. En 2022, publiquèt son roman primièr: Tenir sa langue.   Reçaupèt en decembre de 2022, lo prèmi Femina dels Liceans per aquel libre.

Arribada en França tot joveneta, es escambarlada entre Polina, lenga de l’ostal e Pauline lenga de l’escòla. Son intrada a la mairala es pertocanta.

“Me parlan encara e encara de la lenga que me manca. La lenga del francés. E per ela que devi i anar. Devi tornar a la materneltchik per que grelhe. La cantaràs coma un aucèl veiràs. Tchik-tchirik fa lo passerat. Mas ai ja una lenga. De que li arribarà? Tchik-tchik fan los cisèus. Pensi a las coetas d’anglòras qu’atrapi a la datchà. Se l’òm las  tòcan, se destacan.  L’òm vei lo monhon ròse e las carns a viu. La coeta serpateja un briconet e puèi es acabat. Es una coeta mòrta. L’òm enclaus l’angròla dins lo terrarium. Quauques jorns aprèp una coeta novèla a butat. Es per aquò que cal anar a la materneltchik.” Panassenko ajusta que quora sa maire ajusta “tchik” al cap d’un mot es per l’assuausir. Quora Pauline quita la mairala e que torna a l’ostal, es Polina:

“Ma maire tanben velha sus mon rús coma lo darrièr uòu del cocut migrador. Ma lenga es son nís. Ma boca, la bauma que l’apara. Maites còps per setmana, ma maire me mena de mots novèls, verifica la santat de çò que son ja aquí, s’assegura que ne perdeguèssem pas en rota. Susvelha lo compés de l’ensems de la populacion. Lo flux migratòri: las intradas e sortidas dels mots russes e franceses. Pastressa d’un territòri grandaràs ont las bòlas son en perparlars. Russa-Francés - Russa-Francés. Sentinèla de lenga, velha al pòste-bòla. Pas de mescladissa. Secuta los fugitius franceses  albergats per mon rús. Passan esquina plegada, tèsta ensacada dins las espatlas e limpan jos la barranhada. Plaça prenon amb los Russes, lor arriba de s’acoblar fins à çò que ma maire los arrape.”

L’autora en quista d’identitat entre sas doas lengas, sos dos païses ajusta: “ Çò que vòli ieu, es portar lo pichòt nom que reçaupèri a la naissença. Sens l’escondre, sens lo fardar, sens lo modificar. Sens aver paur.” Lo capitol primièr que dobrís lo libre se passa al tribunal de Bobigny. Pertocaire al pus prigond.

Panassenko afortís qu’enclausir una persona dins una cultura sola es necitge. La dobèrtura multiculturala pòt èsser riquessa granda quora se debana sens constrencha. Un libre sus la plaça de las lengas e de las culturas dins las bastison del èsser uman. Un libre que buta a soscar sus totas las lengas en contacte, majoritàrias coma minoritàrias. Clafit d’umor, escrit meravilhosament, legir “Tenir sa langue” es un plaser vertadièr!

PANNASSENKO, Polina. Tenir sa langue. Ed. de l’Olivier, 2022