Diga! La mamà quand me faguèt la boca a pas mancat lo trauc e te manjariái un ase sens lo desborrar. Tanben me despopèron amb una coeta de merlussa e me cau téner la carrèla onchada de longa, pauròt, ai totjorn una set que la véser córrer. Çò que fa que sovent dins mos pantaisses mai secrèts me vese paire dau Papa d’Avinhon recebut Ròca dels Dòms per un regalèmus a se faire petar la sosventrièira. Pensatz: “Es lo papà dau Papa que ven dinnar!” D’autre còp es l’Enric, lo nòstre, abans que se renegue, que m’aculhís dins un pavilhon de caça per una riqueta memorabla amb piòtas trufadas polidament rostidas, anguilas, trochas e dauradas, perdigals enlardats, lèbre au flambador, piramidas de fruches de totas menas e Sanch Inhan. Me tire pas d’aqueste vin sonque per me rinçar la barrica, de temps en quora, amb de Sant Adornin.

Bon, me daissère dire que dau costat dau Vatican a l’ora d’ara èra puslèu pastas bastan, pizzas e aiga, benesida o pas. Ai pas res contra, bèl contrari, mas bon… es pas lo Paradís dels golards e dels pintorlas. E per çò de las tèstas coronadas que son demoradas estacadas a son còl es pas mièlhs. A Buckingam palais, per exemple -l’home sweet home of the Windsors, te servisson pas jamai de cauquilhatges. Ai pecaire, adieu ustras e arcèlis… Paures bosigauds que van devenir? Tanben ges de ceba -de Lezinhan doça coma lo pan o de Sant Marcial que se manja sens sal. Nimai d’alh. Lo ròt de sas majestats deu  èsser sens chuc ni muc per trebolar pas lo protocòle. E quand son malautes aqueles gròsses cataus, an pas drech a l’aiga bolida que salva the king. Enfin, Carlon lo tresen, l’ecolo-caçaire, a interdich lo fedge gras a sa taula… Aquò me copa la chica. No coment coma dison.

Vòls que te diga? De pan, de vin -aquò n’aurem totjorn- mas que lo rei de l’Anglatèrra qu’es pas mon cosin demòre onte es!

Enfin, es çò que ne dise ieu…

La guinhada de l’IEO34. E, rau!