Los relòtges sonan pas pus dens la “doulce France” e lor mèstre s’es rendut compte benlèu qu’aviá fach una cagada. Se disi “benlèu”, es que los relòtges pòdon èsser capricioses; un còp reglats e montats cada uèit jorns generalament, pòdon èsser autan precises que la Rolex d’un president de la Republica de cinquanta ans. Mas, a còps, basta un res: un tal que travèrsa la carrièra o un autre que s’apercep qu’aparten a la classa dels que “son res” o pas grand causa per tot gastar!

Deman es lo grand truc!

Las tendéncias dels resultats de las eleccions europèas foguèron las premícias de l’afar. A saber çò que li passèt pel cap mas, tanlèu aquelas tendéncias europèas conegudas, lo president anoncièt urbi et orbi la dissolucion del parlament de París per tornar la paraula al pòble, çò diguèt.

Vertat es que s’èra parlat mai de politica exagonala que non pas de politica europèa mas totòm sap que nòstres politicians creson encara a “l’influéncia parpalhòl”… qu’una taça de tè freg qu’encolerís un d’eles a de consequéncias sus totes los autres continents… Pauròts!

Per far cort —aimi ben aquò e l’utilisi quand soi estat longàs per me far perdonar!— per far cort, disiái, lo president pensèt benlèu qu’amb una dissolucion imprevisibla e imprevista e un retorn al Pòble —lo pòble a totjorn rason, çò dison los piòts— anava far sautar la banca, metre los diferents gropaments politics dins l’embarràs e aital aver pas mai qu’un “enemic interior” e… recuperar l’amor de son pòble coma los reis d’un còp èra.

Coma o disiá un èx-president, l’escomesa del president “faguèt lèu pchiiittt!” e lo primièr torn de las eleccions legislativas confirmèt la pujada d’una formacion politica que veniá de se far remarcar a las eleccions europèas.

De bonas armas diguèron que se caliá pas far de lagui per çò qu’èra una tendéncia que tocava mai d’un país europèu… e que l’illiberalisme pertocava pas que dos o tres estats en Euròpa…

Vos pregui de notar que soi pagat plan mens que la madame Soleil d’un cop èra e qu’ai denonciat mai d’un còp dins aquestas cronicas la pujada de l’illiberalisme en cò nòstre!

Per parlar pas que de la “doulce France”, los politicians responsables e intègres —vos asseguri que n’i a!—, ne soi segur, vesián, desempuèi qualque temps, venir lo dangièr que poiriá contrariar les règlas republicanas mas sabètz coma son los politicians… cridan al lop e coma “lo lop [es pas] dintrat dins París” —cf. Reggiani— lo baleti dels ego pòt tornar començar e las messorgas e promessas costumièras de las campanhas electoralas contunhar de far flòri.

Ça que la, aqueste còp, semblariá que quicòm agèsse pas foncionat coma auriá calgut que foncionèsse…

La formacion màger e “illiberala” desempuèi sa creacion, quitament s’es pas soleta, a daissadas totas las autras se brutlar las alas en comptant los ponches per se quilhar, bèla primièra al dessus…

Waterloo foguèt pas una desfacha per totas las armadas, qué!

Malgrat una situacion gravissima e de garrolhas internas, una coalicion es estada formada per ensajar de restancar la marèa “illiberala” e un pauc mai encara… Oficialament, pas mai d’ego enlòc mas empacha pas las entrecambadas, las paraulas assassinas e los escumenges.

Deman es la grand truc!

Vengatz pas me far lo repròchi de copiar-pegar una cronica sus la seguenta que fau sonque coma los expèrts sul fenèstron o a la ràdio; cada jorn desempuèi lo començament de junh, ausissèm una sansòina identica.

Alara, França, epicentre d’un faissime planetari? Foguèsse vertadièr, seriá un reconfòrt d’entendre los tenòrs politics nos l’explicar e s’excusar de nos aver menat dins una carrièra bòrnia. Que non pas, los Japoneses se desencusan, los Franceses de la start-up nation an pas de temps a perdre.

Que far? Fins ara, los que nos govèrnan —nosautres tanben— me fan pensar a n’aquel tipe que tomba d’un gratacèl e que, en passant devant cada estatge ditz: “Fins ara, va plan!”

Deman es lo grand truc… Qué podèm far? — nosautres… los politicians qu’an vocacion, çò dison, a governar lo país… Que podèm far? Cabussar dins una piscina sens aiga, sautar d’un avion sens paracasudas, etc.

A cadun de veire… deman de ser, las urnas ne diràn mai mas una causa es segura: lo mèstre dels relòtges a ja perduda son escomesa…