“Mas perqué m’an pas dich a l’escòla…? cantava lo Martí qualques decennis a. E vertat es que n’apreniam de causas a l’escòla quitament se un fum èran ignoradas per çò qu’èran pas “al programa”.

Fa qualque temps ja que l’escòla fa pas pus partida de ma vida e que çò que ne sabi me ven per l’intermediari de mos dròlles e pels mèdia. Diriái pas que mai càmbia e mai es totjor parièr… Seriá una messorga! Sovent es piéger… Mas, aquí coma dins un fum d’autres domenis un monde es mòrt, un autre es nascut.

O sabètz ben vos que me legissètz, joves o vièlhs… Per malastre, semblariá que lo monde novèl pòrte pas los espèrs qu’auriam pogut atendre. Dins nòstras societats modèrnas, sembla èsser venguda una variabla d’ajustament. Los mèstres ne son las victimas autan coma los dròlles e la vocacion d’autres còps a daissada la plaça à un mèstièr desvalorizat mas que volètz, cal ben se ganhar la vida! Se cal pas estonar que, en sus de la crisi e del desespèr que tòca la joinessa d’anuèit, i aja una crisi dels recrutaments. Los dròlles coma lors mèstres sómian pas pus, ailàs!

Non, m’èri pas assetat devant l’ordenador per parlar de l’escòla. Perqué me venguèt a la mementa? O sabi pas…

Benlèu per çò que venèm d’aver d’eleccions e que las personas que son estadas elegidas se comportan coma los dròlles dins una cort de recreacion e… lo mèstre agacha tot aquò de luènh… se contenta de far d’a parte quora amb un quora amb un autre. Ça que la, es el lo responsable.

N’es tot parièr d’un Estat e los ciutadans, ieu, vos, ensajan de seguir los eveniments sul fenestron generalament, a la ràdio o dins la premsa papièr. Causisson pas las prioritats e lor decision se farga en foncion del comte renduts dels mèdia que, eles tanben, comentan las decisions de los que nos govèrnan.

E, coma sovent, l’imprevist se ven apodre o empeutar a çò de previst. Avián pas “anticipat” los qu’en carga dels Jòcs olimpics ni la consolessa màger de París que lo president èx-jupiterian metriá fin a l’exercici del parlament e provocariá d’eleccions novèlas.

Lo mèstre dels relòtges qu’es pas pus mèstre de res o quasi se cala pel moment mas vòl pas dire que romega dins son “palais”! Que non pas! Amb sos conselhièrs, contacta un o l’autre per saber cossí pòt far per se despatolhar amb lo RN e subretot per empachar tota temptativa de l’esquèrra extrèma per arribar al poder.

Lo fach que siá una coalicion desparièra e que los membres importants de l’esquèrra extrèma sián psicorigids, especialament lor “líder maximo”, ajuda pas a adobar las causas mas permet al president de se pressar pas e d’esperar l’esclatament de la susdicha coalicion…

Fin finala, la faiçon de far dels esquerristas permetrà benlèu al president de far oblidar la cagada de la dissolucion.

Totes se congostavan del subressaut civic qu’aviá permés de barrar la pòrta a la drecha extrèma mas totes pensavan qu’una eliminacion daissava mai d’oportunitats als autres.

Los que son sensats servir la Republica e representar totes los ciutadans se ne chautan coma de l’Alcoran e esperaràn pas que lo gal aja cantat tres còps per renegar lors sembla-conviccions.

Mon atge o mas desillusions o los dos a l’encòp son responsables de ma reaccion benlèu mas ieu que me considèri pas coma un patriòta e que soi pas un afogat del drapèu o de l’imne nacional, a los veire se carcanhar coma los pelharòts d’un còp èra que se batián per una pèl de lapin, n’ai vergonha… per eles!

Los Jòcs olimpics van començar e la Republica pòt esperar. Ai coma l’impression que totes aqueles politicians lor agradan mai “los jòcs” que non pas “lo pan” pels ciutadans.

Amb lor comportament, totes s’ameritan pas que mon mesprètz e lo dels ciutadans…