Me soi apercebut dempuèi longtemps que d’èsser un cronicaire “tot terren” —mas pas sul terren!— en me basant sus las novèlas, novèlas o vièlhas, per vos far profechar de mon engèni  (!!) e de mas analisis clarvesentas e pregondas (!!) redusissiá lo planeta a pas grand causa, fin finala!

Coneissi vòstra indulgéncia e compreni que me volgatz pas contrariar mas se, de quora en quora, preniatz lo calam —coma dison los Gascons— per me dire vòstre sentiment —desaprobacion, colèra, admiracion, etc.— o quitament far de suggestions, vos’n seríai reconeissent.

En esperant que la canha vos quite, me cal ben trobar quicòm per daissar pas vòstras neurònas inactivas…

Far qualque temps  ja que parlam pas que de França e dels Estats units d’America del Nòrd… Mea culpa! Ai qualques excusas, ça que la.

Lo “mèstre dels relòtges” de la start-up nation,  un òme intelligent que coneis l’anglosaxon tant a l’escrich —o supausi—  coma a l’oral n’aguèt son confle.

Elegit al sufratge universal e legitim per menar lo país tot sol eventualament, èra en permanéncia contestat pels deputats, elegits nacionals cèrtas mas sonque per qualques ciutadans d’una circonscripcion… Lo fotre lo te prenguèt e decidèt donc de n’apelar “al pòble”, segon la dòxa que vòl que “lo pòble” aja totjorn rason. Coneissètz çò que n’es advenut  quitament se los Franceses qu’avián de pan an agut de jòcs en sus!

Venguèsse al festenal internacional annal dels messorguièrs de Montcrabèu – Òut e Garona, l’èx-numèro 45, un especialista, auriá totas las referéncias per èsser elegit sens contèsta lo rei dels messorguièrs; calriá çaquelà que foguèsse capable d’un pauc d’umor e de derision… e aquí, es pas ganhat!

Fau mon Mea culpa un còp de mai! Lo planeta se redusís pas a dos “emboniguistas” quitament se devon partejar l’empont amb qualques autocratas que pensan pas qu’a dissòudre lor pòble incomplètament lobotomizat.

Pendent tot aquel periòde, ai ignorat los eveniments de l’Orient pròche —o mejan?— ont se “jòga” una guèrra de Cent Ans modèrna. Dins un camp, avions e carris d’assaut an remplaçat arcs e arcbalèstas e los drònes e los missibles, las espasas; dins l’autre, l’armament pòt èsser a còps mai rudimentari mas eficaç ça que la. Que qué ne siá, los dos an trobat dins lor Libre sant la clau de la victòria —çò dison— “A qui te hè, hè l’i!” e los fraires enemics fan viure un infèrn a las populacions cada jorn un pauc mai. Fins ara —e dempuèi decennis—, las poténcias grandas an apelat al consensus e a l’arrèst de la lei del talion mas, a cada còp qu’un acòrd es a portada, i a un arlèri —o mai d’un— pressat d’anar al paradís avant los autres que fa tot capvirar.

Dins un camp, un primièr ministre, en dificultat amb la justícia s’acoquina amb de malfatans religioses; dins l’autre, se fan ajudar per  de monde qu’an jurat la pèrda de lor enemic… Los cent ans son pas encara acabats e coma los extremistas tròban encara de volontaris per anar al paradís —o en infèrn— avèm la promessa de qualques fuòcs d’artifici a venir.

Guèrras asimetricas o guèrras tot simplament mancan pas e los jornalistas pagan un tribut enòrme per informar lo monde contra la volontat de totes los fautors de guèrra que sacrifican milierats e milierats de gens per satisfar  lor ego…

E Dieu / Mohamed /… dins tot aquel maëlstrom?

E ben, Dieu/ … / … qu’a “creat l’Òme a son imatge” — dison los Libres sants — en li daissant son libre arbitre, Dieu a pas jamai ren dich.

Mas d’unes òmes an dich —e dison encara anuèch— qu’aviá dich… ailàs!