Fa qualques setmanas que not’ president tant aimat èra en levitacion mas tot a una fin, quitament los Jòcs Olimpics, e s’es apercebut que lo país virava pas qu’amb un govèrn demissionari e que li calriá benlèu pensar a trobar un autre “collaborator”.

Aviá besonh de far una pausa, ça que la, lo “mèstre dels relòtges”. N’aviá agut son confle d’aver pas que de leis adoptadas amb l’arma fatala del 49.3, e una eleccion fòra lo temps de las eleccions li aviá semblat una idèa ginhèca —coma dison los Gascons!

Ailàs, agèt pas d’astre… Èran pas enregats coma cal e se trobèt amb non pas un parlament introbable mas un parlament ingovernable: tres grops mai o mens d’importançia egala e cadun cridant naut e fòrt que lo primièr ministre deviá sortir de son escudariá e, en consequéncia, los ministres tanben.

Ièr o delà ièr, se metèt donc a consultar e deuriá recebre tot aquel monde e ne tirar una idèa benlèu per causir l’engèni de servici. Demorarà pas qu’a trobar lo personal de servici per formar un govèrn que serà pas mes en minoritat tre la primièra sesilha de l’assemblada. Per astre, nòstres polticians son gents seriosas capablas de se sacrificar dins l’interès del país e del pòble. Lor calrà benlèu modificar lor vocabulari; fòrabandir los diktats e integrar los compromeses mas après ans e ans de servilitat cap al poder majoritari, deurián poder superar aquesta espròva, quitament se, dins un primièr temps es pas aisit de se servir de son cervèl per prene una decision…

Enfin, per far cort, poiriá èsser l’escasença de desaprene lo reflèxe de Pavlov, d’aprene la democracia e de ne far profechar los Franceses! Se lo president pòt pas pus garir las escròlas, los deputats poiràn, qui sap, trobar qualque solaç dins los escambis d’arguments amb lors adversaris politics sens s’insultar coma d’arpalhans…

N’èri aqui de mos sòmis quand un rambalh me desvelhèt. USA, USA… Aviái doblidat de tuar lo fenestron e una canal estatsunidenca transmetiá l’acceptacion de la presidenta a venir se, per cas, triomfa de l’ex-numèro 45… A Chicago – Estats Units, una fola en deliri aplaudissiá a tot rompre la vicepresidenta adobada per Biden avant que renoncièsse a sa candidatura.

Los Franceses, es conegut, asiran los Estatsunidencs mas aquò los empacha de beure de la Còca-Còla e d’èsser los consumators mai nombroses en Euròpa a manjar de hamburgers!

Suspresa agradiva de veire la candidata, Kamala Harris, debanar sas intencions sens insultar degun nimai son adversari que se priva pas, el, de clamar son mesprètz per una femna, una… etc.

Un fum de gents de cada estat èran presents per sostenir e encoratjar sos delegats que lausavan la candidata: un espectacle plan mai interessant que los que vesèm en cò nòstre.

Òc, de segur, soi pas d’aqueles que son sensibles a las bandièras, als imnes mas aimi ça que la los apèls a la compreension dels uns e dels autres, a l’ajuda dins los quartièrs, las comunaautats, al civisme, etc. totas qualitats que permeton de far país amassa.

Me sembla,— m’engani benlèu— que nòstres politicians fan pas mai de discorses aital mas se contentan de dire que “cal traversar la carrièra” o escampar los immigrats.

L’afar ça que la es pas plegat e una femna de sang mesclat rend pas las causas mai aisidas. Sufís d’entendre l’èx-45, inquièt, e sos pòrta-espaldas cridar naut e fòrt, tres meses avant l’eleccion, que se ganha pas, serà la pròva que las eleccions seràn estadas farlabicadas…

Sens èsser soletas, las doas poténcias amigas-enemigas an mal a la democracia e son pas de bonas novèlas per l’anar del planeta!