O auriái pogut titolar benlèu; la politica del fautulh bassacula —rocking-chair— sabètz aquela cadièra que tròba sas originas en 1700 en Anglatèrra, çò dison, e que partiguèt lèu per las Americas amb los colons per venir un marcaire estatsunidenc; i a pas un western, spaghetti o pas, sens son papè o sa mameta sus son rocking-chair, pas un documentari sul Sud pregond estatsunidenc sens aquel mòble tanpauc…

Bon, mos camins  bartassièrs tornar… mas, al mens, soi segur que d’unes auràn après quicòm. E, coma la setmana passada, vos parlèri de la fola en deliri a la convencion democrata de Chicago, serà una transicion per tornar cap a l’Euròpa vièlha dins un país que, desempuèi gaireben dos meses, se tròba sens primièr ministre e sens govèrn —ne parlèri tanben!

Vòli tornar ça que la sus un punt que los professionals, especialistas de la “Macronia” —çò que ne soi pas— an notat. Lo president nòstre seriá lo primièr president qu’aimariá “jogar” dins lo domeni politic; fins ara, s’èra retengut coma estimava qu’èra pas un president “normal» coma o voliá èsser son predecessor .

De segur, a un president coma lo nòstre, totes los jòcs son pas permeses dins la mesura que correspondon pas a la qualitat del “primus inter pares” que, en mai d’aquò, anoncièt lo ser de son eleccion que practicariá un poder jupiterian… En tota modestia!

Jogar a dama o a l’auca, i caliá pas pensar! Cal ben daissar quicòm al monde qu’an pas encara traversat la carrièra.

Dos jòcs solets èran a la portada de son intelligéncia —grandissima coma cadun o sap!—: lo pokèr e los escacs. Los escacs daissan pas la part a l’improvisacion e a la fantasiá —  per mon malastre, sabi pas jogar. Es un jòc que cada protagonista deu anticipar las manòbras de l’autre jogaire. Lo pokèr es quicòm mai, e l’esbrofa pòt, sovent, tenir una granda part dins lo debanament del jòc.

De tota faiçon, quand n’agèt son confle —veire mas divagacions de la setmana passada— e dissòlvèt lo parlament per provocar d’elecions legislativas navèras, podiá èsser pas que d’esbrofa: los elegits serián pivelats per son audàcia en pensant qu’aviá en resèrva quicòm dins la museta e s’estriparián lèu fach encara mai que çò que fasián dempuèi un brave brieu en sesilha.

Als escacs, li auriá calgut envisatjar benlèu çò que se sona “lo còp o los còps  d’aprèps”; al pokèr, li sufisiá de daissar l’adversari ,quet de suspresa, e passa muscada!

Per malastre per el, a fòrça de far a “los dos en meteis temps”, aviá pas envisatjar que d’unes —e Dieu sap se n’i a que pòdon èsser piòts!— poirián decelar l’engana çò que faguèt que lo resultat qu’aviá esperat nòstre president faguèt meca.

D’escumenges en “desistaments republicans” per salvar la republica en dangièr, los Franceses tornèron elegir tres grops —deuriái dire: tres faccions— gaireben irreconciliables que dos d’entre eles se declaran “en capacitat” de fornir un primièr ministre per governar lo país e, naturalament lo kit de foncionament: los ministres!.

E ara, desempuèi gaireben dos meses, lo rei es nud! Daissar lo temps al temps, çò ditz, e donc, li a calgut trobar d’ocupacions.

 Los jòcs olimpics  foguèron benvenguts; anèt veire los medalhats exagonals e, per verificar se i aviá pas d’engana, los palpava coma o fa un maquinhon quand es a crompar de bestial. Coma los imatges, transmeses en dirècte, èran vistes de’n pertot, d’unes jornalistas ne foguèron geinats… dins lors comentaris…

Enfin, que qué ne siá, las lengas de sèrp e las autras, levat ieu, passèron lis…

Mas lo país a totjorn  pas de primièr ministre ni de govèrn tanpauc… e lo president, après aver brigalhat sa joguina —un parlament reguèrgue— s’enuja ara a morir!

Lo “vulgum pecus” coneis pas son bonaür d’aver agut pan e jòcs; al delà del plaser, per un temps, de potonejar o d’abraçar los medalhats e sens la possibilitat, avant un an, d’enajar un autre còp d’esbrofa,  nòstre president sens joguina s’enuja!