I aguèt pas cap de fumada blanca per anonciar la novèla mas lo conclave, al mens pel moment, es acabat… França es una entitat modèrna e, generalament, convòcan la premsa e tot lo sant-Frusquin…

Fòrça mond pensavan que, fàcia a lor cordelada de medalhas d’aur, d’argent e de bronze qu’emplissián tota l’actualitat, l’èx-mèstre dels relòtges, sens sas joguinas costumièras mas gelós coma pas un d’èsser pas mai sus l’empont, aviá volgut far rampèl als Jòcs Olimpics per ensajar de prene un pauc la lutz…

Vos contèri, la setmana passada, son comportament amb los atlètas qu’auriá pogut èsser geinant e ambigú mas pensi que cal pas veire lo mal ont s’escon pas; voliá tot simplament, quitament per una estona, èsser dins lo quadre de las camèras.

El, se podiá pas passejar lo telefonet a la man e far de selfies o —i pensi ara— aviá paur que, aguèsse demandat a qualqu’un de far la fòto, o li panèsse!

Enfin, après set setmanas —gaireben dos meses— de conclave entre el e el, e entre el e un vintenat —o mai— de “personalitats”, foguèt un òme del peu blanc, color passa-muralha, qu’aguèt son temps de glòria al moment del Brexit que foguèt causit per èsser lo primièr ministre d’una granda poténcia, d’un grand país: lo nòstre.

Parlarai pas dels sorrires trufandièrs dels observators estrangièrs; parlavan pas mai de l’arrogància dels Franceses mas de la de l’èx-mèstre dels relòtges qu’aviá decidit d’un comportament jupiterian tre son eleccion.

Bon, anèm, anam pas passar tota la dimenjada dessús… Avèm un primièr ministre… basta!

E ben, non, seriá tròp simple!

Coma o auriá dich un umorista conegut —e defuntat— seriá desestimar “la situacion que per n’èsser pas pas pièger n’es pas mai bona tanpauc”.

Un primièr ministre deu compausar una equipa, dison aquò: un governament. Li cal trobar ministres, òmes e femnas —a paritat, ara— per èsser capable de presentar un programa, de far votar de leis, sens l’ajuda del 49-3 s’es possible e, mai que tot, d’èsser pas censurat avant d’aver començat a trabalhar.

Coneissètz la musica que la vos ai ja jogada: amb tres grops gaireben identics en nombre, etc.

Las esquèrras unidas, dominadas ça que la per un bota-fuòc —adèpte d’un regim fòrt e revolucionari a Lutècia e per lo qual París solet es França—, s’escanan de colèra en cridant al denegament de la democracia.

Las drechas son mai que contentas: en capilotada après lo primièr torn de las eleccions legislativas, requinquilhadas al segond gràcia al sacrifici de candidats d’equèrra, son ara recompensadas… La reconeissença? Aquel mot es pas jamai estat dins lor vocabulai aparentament!

La drecha extrèma es urosa tanben estant que lo president, en bon democrata —qu’a la còrda al còl— a degut mendicar la promessa qu’esperariá un momentòt abans de censurar lo govèrn.

Aquí ne sèm, pauròts! Lo bal dels ego pòt contunhar e los politicians, venguts politicaires, semblan pas aver comprés coma fonciona una democracia. Arpagon aviá sa caisseta e pensava morir sens ela. Eles an la republica en ostatge e se la vòlon gardar. Lo pòble compta pas o gaire; o podèsson, lo dissolverián. Lo paure bedigàs que soi pòt pas comprene; vosautres tampauc benlèu.

Podèm totjorn far coma los elefants immobilizats dins un arbre e que, per ne davalar, an trobat la solucion: se seitar sus una fuèlha e esperar la davalada!