Diga! Tempèsta dins un veire de pastagàs o quand Marselha aganta la jaunissa! Aquí la novèla seria de fin d’estiu, quand Pernod Ricard emportat per lo caluquitge d’una planeta fotbalistica que fa un moment que vira pas pus redond vòl esponsorizar lo París Sant German. Quin pastís!

I aguèt ja pro d’embolhs quand, a la prima passada, per de jòcs olimpics que la petanca n’èra forabandida, volguèron empegar sus lo fronton dau Velodròme la marca « París 2024 ». D’unes afogats descloscats de l’OM —eufemisme!— menacèron d’i sacar lo fuòc e los parlaponchuts se deguèron acontentar dels anèus olimpics : « Cinq anèus per los governar totes e a nosautres los ligar… »

An pas d’a fons tòrt los foceans, n’i a pro d’aquela parisencalha que coma lo chin que me pissa a cada pèira de cantonada vòl metre sa marca d’en pertot.

Mas ara, tot Marselha es mai en revolucion. L’escòrna es grandarassa, la bevenda nacionala per sosténer l’enemic jurat aquò fend lo còr o cau reconóisser.

Vòls que te diga? Se cau metre a la plaça d’aqueles paures marselheses. Quau, aval, a pas dins sa familha un o mai d’un, paire, oncle, papeta, cosin tombat sus lo prat batalhièr dels aperitius anisats?

Bon lo boicòt se metèt en plaça, los cafetistas dau pòrt vièlh carguèron lo riban negre de dòl a la dorga d’aiga Ricard, la practica comencèt de se virar cap a de pastisses de substitucion o a despolsar la recèpta dau papeta amb lo botelhon de contrabanda, las èrbas de la garriga e la bombona de tres-sièis. Lo pichon filh de Paulon, lo felibre fondator de l’entrepresa familiala venguda grop internacionau, faguèt repè e renoncièt a una aliança contra-natura davant la quincanèla anonciada. E los parisencs se’n tendràn au petròli dau Qatar.

La republica de Marselha es pas mòrta…

Enfin, es çò que ne dise ieu …

La guinhada de l’IEO34. E, rau!