Se seguissètz l’actualitat, almens exagonala, sabètz qu’avèm un novèl primièr ministre; e, en ne parlant la setmana passada, faguèri pas dins l’originalitat ni dins l’exclusivitat jornalistica; e vau pas tornar sus la reaccion dels autres partits —deuriái dire “grops” talament son anequelits!— exagonals: pels uns es un denegament de democracia, per los autres, es pas qu’una ròssa que lo president seriá estat mai avisat de daissar vielhir dins son prat, etc. Mas lo president, que voliá, probable, escriure un elògi de la lentor, a cambiat d’idèa…

Fin finala, los sols —e encara pas totes— a èsser contents son los politicians de la meteissa familha “recompensats” d’aver pres una acivadada de primièra a las eleccions!

Lo Maduro de las banlègas e sas egerias, la madona dels Franceses-de-soca e son afidat novèl, lo gauleiter d’una província miègterranèa, e ne devi oblidar, son prèstes, a la primièra ecasença, a se desbarrassar d’el.

Enfin, nos cal èsser optimistas e esperar que formarà son equipa de ministres en mens de sèt setmanas!

La decision del president foguèt concomitenta amb la fin dels Jòcs Olimpics e los especialistas en analisi politica e prediccions mai o mens farlabicadas poguèron tornar dins los estudiòs e s’installar sul fenestron per nos explicar, a ieu, a vos, la seguida dels eveniments. De tota faiçon, o vos dison totes après que vos l’avián dic en per avant!

Ieu, ai pas d’inforamcions particularas sul corredors del poder e tota ma sciéncia depen, coma vos totes, dels jornalistas que considèri coma de gents seriosas. De segur, me fisi pas a un font soleta per me far una opinion. Soi pas nascut de la darrièra coada ça que la.

Coma ai l’astre de poder legir  —e comprene!— una o doas lengas estrangièras, pòdi comparar amb çò que ne dison los mèdia nòstres.

Quitament s’es un país de l’Euròpa vièlha, quitament s’es un país en decadéncia, França a pas desparegut complètament encara dels “radars” mediatics o politics! L’excepcion francesa —culturala, politica o autra— es estada longtemps una “especificitat” que nòstres politicians —sens èsser solets evidentament— metián en abans per téner pas compte de l’opinion dels “estrangièrs” que criticavan —e critican— l’arrogància exagonala e lo contentament de se inerents als Galleses.

Ieu, çò que me tafura son los comportaments dels “elèits” que imitan —sens o saber benlèu— los sacamands republicans estatsunidencs, messorguièrs coma pas un jol cobèrt de lor interès pel país…

Ai dich e escrich mai d’un còp que, quand los Estats Units gafan la tossiquèra, “l’Euròpa vièlha” —e França i escapa pas— a la gripa e se deu ajaçar.

Es per aquò que los mèdia seguisson la campanha electorala estatsunidenca de prèp.

Dimars passat, al cors del debat qu’agèron l’èx-no. 45 e sa rivala, los jornalistas notèron que la vice-presidenta diguèt una messorga e l’èx trenta tres!

Amb l’èx, las messorgas, las veritats alternativas, los novèlas faussas mas tanben las insultas, los jos entenduts racistas, etc. son venguts un metòde de govèrn. Pel moment, sa rivala se ten luènh de son vocabulari ordurièr mas fàcia a un sacamand aital, lo fotre la poiriá prene. O pensi pas mas…

Autres còps —repàpii, o sabi— França adoptava las mòdas estatsunidencas un detzenat, un quinzenat d’ans après. Ara, avèm fach de progrèsses o nòstre elèits devon viatjar mai sovent mas sèm en corsa, per una medalha d’argent, pel comportament politic deplorable de nòstres politicians…

Un microcòsme politic en decadéncia, un president de las decisions “abracadabrantèscas” e ieu, e ieu, ieu…

Nòta: Seriá mestièr de parlar de l’11 de setembre de 1973 e de l’11 de setembre de 2001 e de las consequéncias mai visiblas… I me calriá tornar. I tornarai?