Amics legèires [plural generic], cresi qu’es pas que lo segond còp que vos veni embestiar sus jornalet.com  en defòra de mas divagacions setmanièras; calriá pas que venguèsse una abitud si que non me vau far fugir los qualques legèires que fan l’esfòrç  de me legir…

Los Occitans de l’exagòn son pas coma los Angleses de Grand Bretanha. Escrivon pas al cap redactor per dire que lo cocut, amagat dins l’òrt –o enlòc mai–, cantèt l’an passat tres jorns pus tard qu’ongan o que las fuèlhas del noguièr del vesin son veradièrament pus vèrdas que las de l’an passat…

Non… Legisson l’article e fai tirar… eventualament, espèran lo seguent!

Amb las rets socialas ça que la, un fum de causas an cambiat; ges de besonh de crompar una envolopa e un sagèl e d’anar a la pòsta portar la letra, l’ordenador sufís! En mai d’aquò, l’anonimat possible es plan util quand s’agís de repotegar o quitament d’insultar l’autor d’un article, lo cap redactor, etc. “Anonimament vòstre” es mai que mai a la mòda, me sembla!

Mèfi! Vòli pas dire que totas las gents prenon un escais per lançar lors escumenges… Ieu, signi mas “divagacions” setmanièras d’un pseudonim desempuèi un pauc mai de quaranta sèt ans… per una rason tota simpla: la tranquillitat! E me soi pas jamai permés, enfin o cresi, de lançar de ”fake news”, coma se ditz ara, o d’insultar qui que siá.

Tot aquel prambul per vos dire que les reaccions a mas “divagacions” son raras e que, generalament, son positivas… Quitament quand los escrivans son en desacòrdi, las remarcas demoran dins lo domeni d’un escambi normal e natural entre doas personas de bona volontat. Generalament, la pigresa fa que respondi pas.

Dins la cronica de dissabte, un legèire me faguèt un “repròchi” per una frasa… me tornèri legir e me semblèt que lo “repròchi” èra senat e li repondèri qu’aviá degut m’exprimir de faiçon marrida –ma lenga occitana es pas la d’un prèmi Nobel, ailàs!– e explicitèri çò qu’aviái volgut dire.

E aqueste matin, suspresa… lo legèire se desencusa e me fa compliment per mos articles!

Fa totjorn plaser de recebre compliments de segur mas, de mon ponch de vista, aviá pas de se desencusar que sa remarca demorava perfèitament urbana. Èsser en desacòrdi es una causa naturala al mens tant que sèm pas estats lobotomizats!

Mas, es vertat que sèm dintrats dins un mond ont degun se desencusa pas pus e revindica quitament lo drech de poder insultar son vesin pròche o luenhenc… Escotatz l’èx-numèro 45 estatsunidenc que ditz – citi de memòria –: “Pensi qu’ai lo drech d’insultar Harris per çò qu’es ma rivala!” o en cò nòstre, l’òme de l’eissarpa roge o qualques autres…

L’urbanitat es tot çò que nos demòra avant de sortir lo fusilh o las forcas. Es çò que nos fa diferents dels barbars e que nos permet de far societat.

Aver pensat qu’aviá pogut me macar benlèu —o soi pas estat– e prene lo temps d’escriure qualques règas per o me dire… I a de personas elegantas dins lor anar mas, quitament s’es superfetatòri à còps, son pus raras las qu’an l’elegància del còr.

Cresi que se ditz “paratge” en occitan, non?