Coma o ditz qualqu’un que d’unes pòdon veire sul fenestron per aquesta passa soi un engèni e degun o sap pas. Alara per manténer ma reputacion me cal trobar una idèa per setmana.

Lo problèma es que los engènis inventan quicòm generalament: una maquina novèla, un programa pels ordenadors, la Tor Eiffel o la man de ma sòr sul zoave del Pont de l’Alma; alara, lo monde o pòdon veire o tocar o quitament imaginar çò qu’auriá pogut èsser l’engèni aguèsse pensat a una forma diferenta o un materiau autre…

Mas un arganhòl, un engèni de segur, qu’escriu qualques regas cada setmana e en occitan de cosina sioplèt, aquò daissa pas de traça, aquò provòca pas cap de reaccion levat quand la plèja quita de tombar e qu’un quidam qu’aviá pas res a far decidís de daissar un comentari a prepaus de la pròsa que ven de legir coma d’autres, un còp èra, prenián lo calam per escriure a la responsabla —oficialament èra generalament un femna— del corrièr del còr e li dire sos sentiments e sos torments…

Enfin es aital e me plangi pas; es la pròva qu’una persona, al mens, legís la cronica qu’emprunta sovent de “camins bartassièrs”. Cossí far autrament quand los d’en cò nòstre que “fan” l’eveniment sabon quitament pas çò qu’es un camin bartassièr… Cresi qu’es tot simplament que sus un tal camin, poirián pas ni bracejar ni batalejar.

Ara qu’avèm tornar un primièr ministre, ne soi a me demandar se valiá lo còp de far tot aquel rambalh per trobar un majordòm dos meses après d’eleccions legislativas provocadas per un president que s’èra rendut compte que los relòtges que se ne disiá lo mèstre —coma lo  Jupitèr de l’Olimp— fasián pas pus tica-taca mas ranquejavan…

Se vei de mens en mens de personas que ranquèjan. Empacha pas qu’aquò se remarca e que i a totjorn un drollet innocentòt per dire: “Perque camina aital, lo monsur?” que fa venir la mamà o lo papà tot vergonhós.

Òc ben, l’imatge causit es marrida; un relòtge pòt pas ranquejar e los que n’an un a l’ostal o sabon. Ieu que soi inquièt de natura lo tica-taca del relòtge m’apasima e se, per cas, lo tica es pas seguit del taca me n’apercebi lèu-lèu e, de jorn coma de nuèit, vau de tira montar lo mecanisme… sens aver res a provar!

Lo-mèstre-dels-relòtges-que-marchan-pas-pus donc a perdut de sa supèrbia e, coma lo primièr ministre novèl a, mai o mens, impausadas sas condicions, las maissantas lengas dison que s’es dessolidarizat de las decisions que poirián èsser presas e que los Franceses riscan d’aver qualque dificultat a engolir!

Los especialistas son totes d’acòrd aquí dessús; los salaris de la classa “mejana” an crescut un chic benlèu mas lo deute del país s’amerita la palma d’aur —doblidètz pas qu’es una annada olimpica!

Los estrangièrs se planhen sovent de l’arrogància dels Franceses, totjorn prèstes a balhar leçons; aqueste còp, nos poirián tornar las pèiras al sac!

Demòra pas pus al president, se lo majordòm de Matinhon li fa pas rampèl, qu’a anar se passejar d’una capitala a una autra e, coma decidís pas pus de res o de pas grand causa, a balhar conselhs!!

Per malastre, sas primièras intervencions s’ameritan pas las felicitacions de la jurada, subretot quan afortís que cal que França se bate per gardar Julie in París —que conta las tribulacions d’aquesta estatsunidenca…

Los elegits nacionals, eles, jògan a la chut-chut. Ne faguèron ça que la de rambalh après lo resultat de las elccions qu’a donat tres grops minoritaris d’elegits per s’anar seire al parlament.

Son partits per nos jogar una fuga en sòl menor —son pas que mots que la musica la coneissi pas!— e esperar l’eleccion presidenciala a venir. La drecha extrèma que sos dirigents son empetegats disn un fum d’afars espèra qu’una oportunitat se presente. L’esquèrra extrèma e insomesa que se vesiá al govèrn per aplicar “tot son programa e pas mai que son programa” daissa libre cors a una o doas pasionarias —tant pis pel òmes… lo femenin existís pas! E los afidats del president que s’an pres una tanada a la eleccions sostenon lo govèrn novèl coma la còrda un penjat!

Una situacion unica per anar cap a una catastròfa… Son elegits  per servir la Repulbica çò dison!

Enfin, sèm pas dins las situacion de nòstres cosins estatunidencs que, dins doas setmanas, causiràn entre la pèsta (per d’unes) e lo colèra (pels autres). Pel primièr còp benlèu, la primièra poténcia del planeta risca —es pas que mon vejaire— de se fòraviar sus un camin plan mai bartassièr que los mieus!