Diga! I aguèsse campairòls per lo país, en plena garriga, aquò se saupriá. E pensatz ben que seriái pas aquí a ne parlar obèrtament a la ràdio o a far l’article sus lo net. De campairòls aicí n’i a pas, n’i a pas jamai agut e n’i aurà pas jamai, qu’aquò se diga, qu’aquò se sàpia. Pasmens, l’autre ièr, anère far una pichona passejada, per manièra. E aquí, a l’endrech que i aurián pogut butar de girilhas -n’i aguèsse agut- de qué te trape pas? Un telefonet, darrièira generacion, un esmartfòn! Es un ròdol que tene d’a ment d’aquesta passa -en cas de quicòm- e i ère passat quatre o cinc jorns de per abans. I aviá pas aquela mecanica, n’ère segur. Faguère çò qu’aviái de far e aquò me prenguèt un momenton, puòi me’n tornère a l’ostau amb ma presa.

Lo telefonet s’èra atudat, èra un pauc ime. Lo sequère e lo metère en carga. Sonère los amics dau vilatge, los cercaires de campairòls conoguts -ai pas dich los trobaires, mèfi!- per saupre se de còps dins l’espés d’un bòsc aurián pas esmarrat un telefonet. Lo faguère dire tanben a la comuna.

Un còp cargat, lo telefonet fonccionava ben, mas s’èra clavat e poguère pas dintrar dins los fichièrs per ne trobar lo proprietari. M’acontentère de l’ecran d’acuèlh, un image un pauc vielhanchon sens cap d’originalitat.

Es aquí que la dòna de la comuna me mandèt un vinhairon dau vilatge que n’aviá perdut un. Me demandèt onte l’aviái trapat e quand li ensenhère, d’un biais un pauc fosc, la comba en question me diguèt qu’èra pas lo sieu, que el l’aviá perdut de l’autre man dau vilatge, a petelega d’aquí, dins un ròdol precís qu’engravère sulpic dins un canton de ma memòria per de futuras escorregudas campairolescas. Li mostrère lo daquòs electronic, confirmèt qu’èra pas aquel que cercava mas per me mercejar dau desrengament m’ofriguèt una cantina de sa darrièira tinada: “de beure, entre autre, per acompanhar una padenada de girilhas. N’aguèsses…” 

Decebut per el tant èra gent, tornère l’otís a l’ostau. E veja-aquí que se met a brandilhar sus una musiqueta docinèla: ”Alarme, samedi rendez-vous coiffeur, 14h.”

Que n’auriatz pensat, vautres qu’avètz l’esperit mai ponchut qu’un genolh de vièlha? Ieu ne dedusiguère sulpic que la maquina aparteniá pas a un occitanista que dins un cas coma aquò, lo mieu de telefonet parla de perruquièr. Tanben que l’òme o la femna dau pega-aurelha èra pas calvet que s’anava faire desbosigar lo suc lo dissabte venent. Ne concluguère tanben qu’èra pas un caçaire que lo dissabte fan la batuda, qu’èra pas un amator de rugbí o qu’aviá pas Canal Espòrt. Çò qu’elimina un fum de mond dins un vilatge de 500 anmas que ma trobalha la faguère dins un luòc enromegat que ges de vilandrés i a pas jamai fotut lo pè.

Ara ne siái a sonar totes los perruquièrs dau canton per saupre qual faguèt petar son rendètz-vos, aqueste dissabte a doas oras.

Vòls que te diga? Quand vas als campairòls te cau èsser capbord per préner lo telefonet. De’n primièr, lo pòdes pèrdre coma n’aguère la pròva recentament e aquò te far car lo quilò de caramilhas. De dos los americans, russes e autres chineses pòdon geolocalizar tos cantons a girilhas. N’i aguèsse agut…

Enfin, es çò que ne dise ieu …

* Manlève lo títol d’aquela au Miquèl Pedussaud e a sa revirada occitana subrebèla de Italo Calvino, Marcovaldo o las sasons en vila, Édite-moi, 2020.

La guinhada de l’IEO34. E, rau!