Los que seguisson mas divagacions o sabon: las cançons que mençoni son sovent cançons de la preistòria, es a dire del sègle passat; cadun a sas referéncias.

Podètz pas demandar a un jovenòt coma ieu de conéisser Aya Nakamura e sas cançons quitament s’èra ja coneguda abans d’ineterpretar la cançon:”… Blah, blah, blah, d’la pookie – Ferme la porte, t’as la pookie dans l’side…” als Jòcs olimpics. Vòli ben faire mon mea culpa

L’allusion a la carrièra d’aquela femna èra simplament per dire que los cantaires, òmes e femnas, avián contribuït a escriure la memòria dels chaples del sègle passat milions de mòrts ça que la— autan coma los istorians e sabi pas perqué son qualques paraulas del Bèlga Jacques Brel que me venon suls pòts: ”Es tròp aisit quand las guèrras son acabadas d’anar cridar qu’èra la darrièra; amics borgeses […] vesètz donc pas los cementèris vòstres”

Perque parlar d’aquò? De segur es Totsants —Marteror en occitan gascon— seguit de la fèsta del mòrts que n’es l’encausa…

Parlavem amb una amiga protestanta, dijòus passat, de la dimenjada longa que se presentava e me diguèt que, per eles, èra un non-eveniment coma avián pas de sants mas que fòrça seguissián la costuma dels catolics de portar de crisantèms al cementèri lo jorn dels mòrts…

Los catolics praticants celèbran Totsants qu’es un jorn de jòia e ièr, una majoritat, praticanta o pas, onorava lors mòrts. De tota faiçon los sants coma los autres son partits endacòm mai… far coneissença amb Dieu, lo Grand Tot, lo Miserecordiós… pels cresents de tota mena, rejónher las estèlas per los que i creson pas —segon l’expression a la mòda— o los esperits fòrts que creson pas a res de res senon al nonres

Quitament dins nòstra societat exagonala secularizada, la fèsta els mòrts —sovent confonduda amb Totsants— es l’escasença de se sovenir pus particularament d’un paire o d’una maire o quitament d’un amic per lo qual la ròda de la vida s’es arrestada de virar…

D’unes poirián parlar d’egoïsme car, fin finala, son pas unicament un pair o una mair que la segaira es venguda prene. Nos sufís de virar lo cap, d’anar sul fenestron o de legir los mèdia per constatar que los Òmes, gràcia als potentats de tota mena e a qualques autres, an conclús un pacte amb la segaira que, aguèsse pas que sa dalha, se tuariá al trabalh [cf. lo conte Prauba Misèria]

Vesètz d’aicí la catastròfa!

Qual se soven dels genocidis en Rwanda o en Euròpa centrala qualques ans a?

“Mas, mon paure, perqué anar bolegar lo passat aital? Volètz que torne? De tota faiçon, los mòrts tornaràn pas… alara…”

Los conflictes en Ucraïna o en Palestina son pas que doas botiòlas demest totas las autras que, per la màger part, nos demòran desconegudas o son ignoradas pels mèdia e pels estats.

Bolegar lo passat? Nat besonh, qu’es el que nos bolèga…

E, cada jorn, los mèdia nos fan veire, dempuèi gaireben un detzenat d’ans, una democracia que cresiam la pus establida e “civilizada”, bastida amb d’immigrants venguts del monde entièr en tren de se fòraviar sus un camin plen de trapèlas. Milions de personas —es pas encara fach— an pres per gurú un psicopata, messorguèir, condamnat per la justícia de son país e que promet —en paraulas almens— de passar per las armas totes los que son estats contra el se, per cas, ganha las eleccions. La risca es granda d’aver un poder mafiós… e la tèrra entièra ne subirà las consequéncias

Alara, un còp l’an, quala que siá la data, seriá mestièr benlèu de virar l’esquina a las “vertats alternativas” de nòstres politicians e d’aver una pensada per lors victimas…

Un jorn, seriá tròp demandar?