Diga! Es pas de creire coma fins ara èrem piòts, mai cons que cinquanta valisas sens ponhadas! Basta d’agachar lo melhorament dins l’anar dau mond dempuòi que l’intelligéncia artificiala l’a pres en man. Darrièr espet, mercé a ela, an començat de ressuscitar los mòrts. Pas qu’aquò. Coma qué lo mètge de Cucunhan de Max Roqueta, èra en 1942, un crane davancièr.

Tornem a nòstres cadavres. En fach son pas eles que repiutan mas una fantauma de ta persona. Un pauc coma mameta quand fa la saucissa, te fan engolir a la maquina totas las piadas numericas que los unes, los autres, daissam rebalar de pertot. Van quèrre tas donadas administrativas dau costat de la comuna e de las talhas, tos antecedents penals e ta ficha “S”, ton telefonet, messatjariás, crompas, viatges, tos escriches, fòtos e vidèos, dorsièrs escolars e medicals, tos rendètz-vos sus Mistic, ta falsa declaracion de culhida a la coopé e la galeta de l’IEO. Te foton tot aquò dins un embut virtual e quicha que quicharàs ne fan espelir un avatar informatic, polit coma un sòu, capable de parlar, de faire de rasonaments, de te téner lo let e de respondre a totas tas questions. Mai fòrt, te ne pòdon faire un olograma mai vertadièr que lo verai fals Melenchon. Es pas espantanta la vida dau sègle XXI! Dins quatre jorns auràs la bèla maire que serà immortala!

Vòls que te diga? Per nautres occitans es de mòda ara de faire d’omenatges. Ne vòls, n’as. Cent cinquantenari de Mirelha (los pòrta ben!), centenari de naissença de Bodon, annada Lafont, Manciet, Delpastre e l’an que ven los 20 ans de la despartida dau grand Max Roqueta. Ocasion bèla per los sabentasses de repiutar e reciclar sos estudis, per los novèls venguts de descobrir l’òbra grand portat per una generacion d’exepcion e per los politics de parar la man e jogar coma de costuma als tocamanetas en engolissent en manjadreches e recepcions la moneda qu’auriá pogut tombar dins la pòcha dau movement occitan.

E ben bona novèla! L’IA nos va reviudar tot aquel panteon de cataus, tot aquel grum gròs de nòstra literatura. Los grands jorns de Bodon son a venir, Marcèla tornarà trepar las vias priondas de la memòria, Lafont serà mai de la fèsta e Max davalarà dau paradís per m’ensenhar la verda garriga…

Bon, quand se caudrà empassar lo tòme dètz-e-sèt de Tota la sabla de la mar ai paur de la trobar un pauc longa l’eternitat, mai que mai sus la fin.

Enfin, es çò que ne dise ieu …

La guinhada de l’IEO34. E, rau!