Enfin, aquelas eleccions estsatsunidencas son acabadas… L’Andriu, li va caler cambiar de sansòina o prene la retirada. Fins ara, n’aviá contra l’èx-numèro 45… I va pas tornar amb lo numèro 47! E puèi, qu’es aquel caprici, aquela tissa, aquela mania, aquela fantasiá de voler pas nomenar lo “president elect” per son nom! L’Andriu aimariá pas benlèu d’èsser sonat “un dels tipes de jornalet.com“ o “lo que se crei un “jornalista” e qu’es pas qu’un cronicaire…”, etc.

Bon, ara qu’ai fachas las recriminacions a vòstra plaça per ganhar de temps, vam poder parlar de causas seriosas, per un còp!

Longtemps a, qualqu’un diguèt —un personatge important de segur— qu’en França ”[aviam] pas d’òli mas que d’idèas ne mancavem pas!”

Los qu’an pas encara fach coneissença amb Aloïs, lo tipe de la memòria, se sovenon de l’epòca quand los païses industrializats, los païses de l’Union Europèa especialament, crentavan de mancar d’òli o qu’aqueste vendriá tan car que las esconomias nacionalas corrián la risca de s’afondrar se, per cas, los païses productors finissián per s’entendre sus una politica antieuropèa. Foguèron qualques setmanas o meses que tirèron —e encara ne soi pas segur— lo dormir a nòstres governaires europèus…

Lo temps a passat e los presidents tanben per çò que, dins una democracia, de segur imperfèita, lo “pòble”, li donan la paraula las institucions dels païses concernits —la Constitucion, que!— cada cinc o sièis ans.

Mas cal pas creire qu’un president exagonal faga coma una cancelièra alemanda que se prenguèt la retirada après mai d’un decenni al poder per profechar d’una vida —tranquillòta eventualament— amb son òme…

Nòstres presidents son —enfin, pensan que son— d’òmes providencials que fan valer lor pretendut saber-far amb de conferéncias de 100 000 o 150 000 dolars — all right, los ex-presidents estatsunidencs pòdon recebre fins a un 1 000 000 de dolars o mai… mas lo país es pus grand!

La defensa de l’euro e son importància dins las transaccions internacionalas fan lèu lèu “pschitt” quand In God we trust es pausat sus la taula o escrich dins un contracte…

Dison aquò: “Le patriotisme”!

Las conferéncias e las besucarietas sul revèrs de la vèsta inerentas a la foncion empachan pas ça que la una persona d’èsser un piòt o de se comportar coma un amòrri.

Ne faguèt la demostracion un èx-president exagonal en afortissent que çò que disiá èra pas fantasierós mas tot simplement la vertat vertadièra!

Invitat a una conferéncia sus l’avenidor de França lo divendres 8 de novembre, diguèt al jornalista que ”[voliá] pas criticar degun, [voliá] pas portar tòrt a degun” e que [disiá] çò qu’èra”: ”França se pòt pas permetre lo luxe d’aver un milion d’ensenhaires que trabalhan pas que 24 oras per setmana e sièis meses de l’an se tiram las dimenjadas e las vacanças.”

Se seriá pogut pensar que son experiéncia al poder li aguèsse permés o daissat lo temps de s’entresenhar al prèp de son ministre de l’Educacion. Que non pas! Far saber de’n pertot que França es una poténcia que compta, que França pòt servir d’intermediari entre dos dictators o mai, etc. emplís vòstras jornadas.

Brave monde, avètz pas fach pro d’estudis o sètz pas pro piòt per imitar —coma o fa lo numèro-47 estatssunidenc, un exemple de seguir— e declarar ”urbi et orbi” que los ensenhaires son pus pigres que los pigres e que s’ameritan pas los euros que se ganhan.

Vos podètz pas encolerir contra l’evidéncia !!! Pauròts, als ensenhaires —e a qualques autres— lor podèm pas trobar qu’una qualitat, quitament pas una besucarieta, qu’aquesta se pòrta pas al revèrs de la vèsta.

Per poder ensenhar als dròlles, grands e pichons dins lo servici public de l’Educacion  nacionala —fin ara, mas las causas càmbian tan viste— e per eventualament ensenhar la morala e far un pauc —coma se disiá autres còps— d’intruccion civica, un ensenhaire deu aver un casièr judiciari net e sens taca, me sembla.

Per far president de la Republica —aicí e enlòc mai— aquesta exigéncia es pas requista!