Aquel dimars 19 de novembre, soi montada dins lo TER e me soi precipitada cap a un sèti costat corredor, estrategic per sortir aisidament a la gara de Montpelhièr, sens èsser geinada per un vesin tròp pacient. Sabètz, fau partida d’aquelas gents que se lèvan tre que lo tren ralentís, prèstes a davalar. Detèsti demorar cunhada darrièr qualqu’un que bolega pas qu’un còp lo tren es a l’arrèst complèt. Enfin, passam, es pas aquí mon anecdòta cruissenta.

Un còp installada, mon agach se pausa sul vesin d’en fàcia , cabussat dins un libre sul Massilia Sound System, escrich per Camille Martel.

— Bonjorn sénher, pòdi prene una fòto de vòstre libre? L’autor es un amic, serà content.

Ne profièchi per li mencionar que lo paire Martel, balharà una conferéncia a Narbona lo 26 de novembre sus Joan Jaurés, dins l’encastre de las commemoracions del centenari de sa panteoniszacion. La conversacion s’engatja naturalament. Descobrissi qu’aquel òme es estat professor d’occitan, cronicaire sus Ràdio Lengad’Òc Narbona, e escolan de Philippe Martel a l’universitat. Trabalha uèi dins l’administracion de l’Educacion nacionala.

Ai enviat un messatge a Camille, tocat que me ditz que lo libre èra una version vintage de 2014.

Mai tard, vau a la ràdio e i retròbi la meravilhosa Rose Blin-Mioch, una figura immancabla per Miègjornau. Nos presenta son darrièr obratge, Las femnas rebèllas d’Òc, un libre que met en lum l’arribada de las femnas occitanas en politica al sègle 19. Una vertadièra palheta, a las edicions L’Aucel Libre, prefaci (encara el) de Philippe Martel.

Rose me depausa a l’arrèst Victoire 2, e, astre inesperat, capiti a atrapar lo tren de 13 h 50, lo que manqui sovent.

Coma totjorn, me meti en cèrca de la plaça ideala. Aquel còp, ma vesina, un pauc encombrada, lucha amb sa valisa cabina per desgatjar d’espaci.

— Lo viatge es long, cal poder alongar vòstras cambas, çò constata amb delicadesa.

Legís un obratge recent que desconstrutz l’idèa qu’avèm l’obligacion d’èsser aimat. Aquò nos mena a discutir. Partegi son vejaire: es una pensada liberatritz. La conversacion s’anima, e parlam de Rose Blin-Mioch e de Ràdio Lengad’Òc. Es mentre que me ditz:

— Ràdio Lengad’Òc? Alara coneissètz segurament mon paire, Franck Tenaille.

Aquí, demòri sens votz. Mos uèlhs traïsson mon emocion: soi una immensa admiratritz.Prenèm una fòto que mandi a Franck el meteis, tot tanben impressionat per aquel rencontre. Nòstre escambi s’acaba a Seta dins una jòia comunicativa. Li disi que Ròse serà lo 23 de novembre a la Balena Roja amb lo Ceucle Occitan Setòri. Se remembra del festenal sus los trobadors e me ditz al reveire. Lo trin contunha son camin, aquí seguisson en silenci, los vesins mai ieu.

Un còp en çò mieu, una alèrta m’apren qu’un accident a interromput lo trafic ferroviari fins a 18 h 30. Pensi a la persona trucada, a son drama. Pensi tanben a ma jornada, an aqueles rencontres inoblidables. La vida es extraordinària de còps, sustot quand se debana amb aquela sincronicitat e ligada a l’occitan. Mercé.