Aprèp “Un homme intègre” dins un vilatge iranian, un pichon elevaire de peisses roges lucha, solet contra totes, contra lo trafegadís generalizat, aprèp “Le diable n’existe pas” plaidejat contra la pena de mòrt e soscada esbleugissenta sul liure-arbitre e lo dever de desobesir, vaquí “Les grains du figuièr sauvage” que nos far cabussar dins un Iran tras que malaute de sa dictatura religiosa. 

Costat trabalh, Iman (jogat per Missagh Zareh) es foncionari del ministèri de la justícia Iranés. Enquistaire dempuèi d’annadas, a l’òrle de la cinquantena, una avança granda dins lo mestièr asuèlha: venir jutge al tribunal revolucionari de Teeran. Lo cimèl d’una carrièra per el.

Costa ostal, Iman aima sa femna Najmeh (jogada per Soheila Golestani) e sas doas filhas Sanà (jogada per Setareh Malehi) e Revzan (jogada per Mahsa Rostami). De segur, per aquel trabalh novèl; Iman, coma tota sa familha, devon viure una moralitat sarrada, estrecha. D’aquel moment, espeta dins la societat iraniana una èrsa grandarassa de contèsta, que buta per carrièras un ramat de femnas e d’òmes mai que mai atalentadas e atalentats de pan e de libertat. La responsa de l’estat es brutala, òrra. Revzan e Sanà sostenon fòrt e mòrt aquelas contèstas. Ensajan d’ajudar coma pòdon una amiga a elas que s’es facha nafrar dins una batèsta a l’Universitat.

Najmeh es escambarlada entre son òme e sas doas filhas. Iman las compren pas. Pas aisit d’èsser jutge d’instruccion dins un tribunal revolucionari ont cal jutgar sens jutgar es a dire comdamnar a la lèsta, far fusilhar sens pròvas los ennemics de la revolucion islamica. E vaquí que son arma de servici desapareis. Pasmens, coma de costuma, l’aviá sacada dins lo tirador de la cambra. Per la tornar trobar, Iman o virapassa tot. Mas capita pas. Sola quauqu’una de l’ostalada a poscut la panar. Sa femna o sas doas filhas. D’aquel temps, las batèstas e las contèstas pujan de mai en mai per carrièras, florisson suls esmartfòns, virapassan la censura del fenestron. E Iman, sens son arma, vira canturla.

Per comprener lo titol d’aquel filme, cal anar furgar dins l’istòria del realizator, Mohammad Rasoulof. “De temps, visquèri dins una iscla al Sud de l’Iran. I a quauques vièlhs figuièrs que lor nom sabent n’es: “ficus religiosa”. Lo cicle de vida d’aquel arbre m’inspirèt. Sas granas, ensarradas dins las femsas d’aucèl, tomban sus d’autres arbres. Grelhan dins las fendas de las brancas e las rasigas naissentas butan dau lo sòl. De brostas novèlas espelisson e enròdan la camba de l’arbre òste fins a l’escanar. Lo figuièr salvatge se quilha enfin, aliberat de son paissèl.”[1]

Mohammad Rasoulof enebit de rodatge pel poder iranian, ja empresonat, assignat a residéncia, viu a l’ora d’ara exiliat en Alemanha per escapar a uèch ans d’empresonament dins son país.