Diga! I a los italians que se foton dels franceses e aquò me fa nadar dins l’òli: t’afortisson que los francimands son campeons de las petòfias e dels comairatges! Los italians… Segon eles, far la marrida lenga e manejar lo fisson seriá l’espòrt nacional dins lo país de las Luses escantidas amb una oreta qu’i seriá dedicada cada jorn. Francament, son luònhs dau compte e me caudrà un jorn lor presentar la Tanta Nina. Mas Occitania es pas França e deu jogar la tantina Nina dins una autra categoria, benlèu un campionat dau mond de las lengas de pelhas minorizadas dau nivèl plan mai bèl?

Bon coma que ne vire, segon lo meteis estudi, dire de mal dau vesin seriá bon per la santat -la tieuna, pas la dau vesin segur-, renfortiriá la cooperacion dins lo grop e lo sant e sacrat ligam social. Rai, dau vesin… Que Dieu l’aja en pietat !

Mai espantant, aquò te fariá de ben que lo compronòri, quand sortisses una craca de las cranas a prepaus de la conhada de ton cosin primièr que parlariá d’un pauc prèp au nebot de la filha dau perruquièr, ton cervèl, doncas, te mercege en fabricant una ormona que se ditz l’ocitocina. Imagina-te quand fas aquò en lenga nòstra: l’ocitocina occitanista dicha per los sabentasses occitanocina, es quicòm mai !

Vòls que te diga? M’agrada de me metre en fintanèla -coma m’o aprenguèt la tatà- e de veire las causas de mon agachon locau. La microtoponimia es tanben aquí per testimoniar qu’a aquel jòc de desparlar, los occitans que sèm enfumam tot lo mond. Cada vilatge a son banc de senators que d’unes dison cenacle, banc de corta vida —vos en faguètz la relèva es prèsta!— cafè de l’escupinha o per los mai modèrnes ràdio Platana qu’a un audimat que fa rampèl, e vos dise pas coma, a aquel de ràdio Lengadòc.

Bon, me vos cau daissar per uòi qu’ai quicòm d’important de far, deve portar lo paquet ont es pas esperat, me tafura aquela istòria de la pichòta dau perruquièr e me ne cau tocar lèu fach dos mots a l’òme de la conhada dau cosin….

Enfin, es çò que ne dise ieu …

La guinhada de l’IEO34. E, rau!