La republica de l’Etat francés, regime representatiu e non pas democratic com l’a plan explicat l’abbat Sieyès, un deus redactors de la constitucion, a pas jamès acabat de’ns susprénguer.

Am avut l’episòdi deu petit pòble que manifestava sa malícia contra una Lei Trabalh impausada per aqueste … qu’avèvan elegit.

Am avut l’episòdi deu ministre de l’educacion qu’impausèc un sistèma de “grops de nivèus” contra l’opinion deus caps d’establiments, deus ensenhaires, deus sindicats de la profession e deus pairs d’aprenents, sense d’obténguer un franc sosteng de la part d’aquesta que’u succediscoc.

Am avut la refòrma de la retirada en contra de la quala èran 90% deu monde concernit e lo parlament, passada en fòrça mercés au 49.3 magic.

Tot aquò sembla pas esmàver degun sus un sistèma que’s ditz “democratic”.

Mes ara am avut l’episòdi deu “bujau parlamentari “, sia niche parlementaire en version originala. De qué s’agís?

Cau saber purmèr que lo parlament francés a pas lo dret de perpausar leis. Es l’executiu qu’ac hè, sia lo president. Au parlament europenc es pièger, son los comissaris (non elegits) qu’an aquesta prerrogativa e pas nada possibilitat es auhèrta aus elegits.

Mes dempuèi un momentòt, cada grop au parlament a un “bujau”, es a díser una jornada quan pòt despausar un projècte de lei. S’èi plan comprés (es pas fòrça clar sus la telaranha), i a un bujau lo mes, çò que hè un dètzenat de bujaus l’annada.

La setmana passada estoc lo grop LFI qu’avoc la possibilitat e perpausèc l’abrogacion de la darrièra lei sus la retirada.

Normalament un parlament es la votz deu pòble. Enfin, dens una democracia. Mes non pas, los deputats que volèvan conservar aquesta lei, qu’èran en minoritat, se son despatolhat per que lo vòte se hasca pas, mercés 960 amendaments. Lo bujau estant pas valeder que dinc a miejanueit, se son acontentats deus pelejar sense de poder ren decidir.

Lo debat, ara, es pas de’s díser se la refòrma de la retirada es bona o pas, lo debat es de’s demandar s’i aurà enfin quauqu’un que va comprénguer que lo volontat deu pòble (aquò dessús o sus un aute subjècte) es absoludament pas respectada ni quitament consultada.

Dens lo mot “democracia” i a demos que vòu díser en grèc “pòble”. Jo que soi a estudiar l’istòria de Tolosa, me rendi compte de çò que los Capítols, per decidir sus un subjècte, convidavan lo monde concernit a debàter (dinc a 200 personas a còps) e quitament amassadas generalas deus estatjants s’ac calèva. Es pas quicòm qu’am après a l’escòla, solide.

Mes aquò’s possible dens una entitat redusida e autonòma, pas dens un Estat de 60 milions d’estatjants. Es aquò que perpausa lo municipalisme libertari de Murray Bookchin o lo comunalisme, las amassadas de ciutadans que practican la democracia dirècta e se federalizan.