Recentament, faguèri una actualizada importanta de mas coneissenças gràcias a doas descobèrtas scientificas fascinantas. Aquelas descobèrtas, malgrat qu’abordant de subjèctes distints, van botar totas doas la lutz sus lo ròtle sovent sosestimat del principi femenin dins lo procediment de creacion e de preservacion de la vida.

La primièra concernís la fecondacion. Al contrari de la teoria espandida pendent de decennias, es pas l’espermatozoïd mai rapid o lo mai fòrt que ganha la corsa a l’ovul. La sciéncia nos revèla que la fecondacion es pas una competicion olimpica, mas una dança orquestrada per l’ovul el meteis. Gràcias a la quimiotaxia espermatica (d’interaccions quimicas de repulsion e d’atraccion), es en realitat la membrana de l’ovul amb la progesteròna que causís qual espermatozoïd es lo mai adaptat per concebre una vida novèla. La seleccion es finòta, a partir de dimensions mentalas, emocionalas e fisicas partejadas pels parents, quitament se lo bon espermatozoïde arriba tardièr.

Aquela descobèrta mòstra que lo principi femenin es literalament a las comandas, garantissent la seleccion del partenari genetic optimal. Aquí ont se cresiá a la supremacia masculina dins aquel acte fondamental, conven de far omenatge a la saviesa de la biologia femenina.

(Pichona parentèsi, sabi que m’anatz dire: Gisèla, va plan la teoria de la quimiotaxia, l’ovul intelligentàs, nha nha nha, la femnas, nha, nha, nha, mai cossí explicar Franco, Hitler o Trump?

Vos respondrai amb los quatre acòrdis toltècas: l’ovul faguèt çò melhor que poguèt amb çò qu’aviá. Entre autres mots: los mejans del bòrd. E vau mai luènh: poiriá èsser pièger! Barra parentèsis.)

La segonda descobèrta, que qualificariái quasi de poetica, es la del microquimerisme fetal. Es a dire que, al moment qu’una femna es emprenhada, de cellulas fetalas passan dins son organisme, quitament se la grossessa arriba pas a tèrme. Aquelas cellulas demòran presentas dins lo còs mairal tot lo long de sa vida, jogant un ròtle insospechat. Los cercaires an descobèrt qu’aquelas cellulas pòdon migrar cap a de zònas malautas e contribuïr a la cura de la maire, agissent coma una forma de “remèdi cellular” balhat pel mainatge. Aquò remet en question l’idèa d’una relacion unilaterala ont la maire fa pas que balhar incondicionalament. Tre la debuta, la vida sembla èsser marcada per una reciprocitat biologica prigonda.

Aquelas doas descobèrtas s’entrelaçan per revelar una vertat fascinanta: lo ròtle femenin dins la genèsi e la preservacion de la vida es fòrça mai complèx e poderós que se pregava fins aquí. Qué s’agisca de la causida subtila de l’ovul o de l’eretatge cellular ofèrt pels mainatges, se vei una interdependéncia rica e essenciala, reafirmant la participacion femenina dins l’equilibri de la vida. Après la sciéncia, ara, nos manca sonque l’interdependéncia amb equilibri e egalitat dins la societat. Mercé.