Se sabètz pas qu’an tornamai bastit Nòstra-Dama[1], amb tot lo rambalh que menan al entorn, desencusatz, sètz sordanha! Sabètz tanben qu’an botat un gal modèrne a la poncha de la «flèche» de la sageta de Viollet-Le-Duc. Mèfi! Es pas un gal mas un galhàs! Mai qu’aquò! Amb sos 25 quilòs es un galhasàs. Mai qu’aquò! Un galharasàs!

Quora l’an montat a la poncha de la sageta aguèt talamai la peta que s’espolacrinèt e jaunissa li venguèt. Jaunissa daurada. Amb sas alas de fuòc caldriá pas qu’enfuoquèsse tornamai Nòstra-Dama!

Aquel paure gal empalat amont, tot solet, dèu patir, sofrir lo martir. Deu se desgalhar las galhas! Me dirètz amb d’espinas, d’òsses e un tudèl de 2000 noms dins lo ventre es pas deman que passarà a la cassairòla!

Quora vei dintrar e sortir de Nòstra-Dama gals e galinas tot cascalhejant, el, tancat amont, solet, deu virar caluc... fòl... Deu se desgalossar los òsses! Se desalatar las alas!

Quora vei sa galineta tant aimada s’embeconejar jos l’ala d’un galinet jovenet... el, tancat amont tot solet, giroleta vira-revira, deu se tibar coma un pal fèrre e venir roge coma un galhàs! S’embufar coma un galharàs!

Mas perqué l’an laissat solet? Perqué Nòstra-Dama a pas botat a costat d’el un polit gal o una polida galina? Una polida Dama? Ala contra ala, bèc a bèc, uèlh a uèlh se serián engalhardits.

E benlèu que la gleisa catolica auriá avançat d’un pè de gal. Qual sap?