Mai càmbia… Coneissètz la formula e vos vau pas tornar far la leiçon.

A, los Jòcs olimpics que vegèt los atlètas franceses se ganhar de medalhas a fanègas… Una disciplina, ça que la, èra pas estada retenguda pel Comitat olimpic: lo jòc politic!

E nòstre país, un còp de mai, ven de mostrar l’exemple… Seriá estat una vergonha que l’annada olimpica s’acabèsse sens que França posquèsse metre en valor sas equipas especializadas dins aquesta disciplina, una disciplina rufa que ne cessita normalament un coach de tria.

La demostracion es facha que la volontat e la determinacion de totes e de cadun pòdon trionfar de totas las trapèlas mesas en plaça pels concurrents. Seriá una insulta per totes los participants que de far un clasament que poiriá èsser pas qu’a la m’as colhonat-quand-t’ai vist…

Lo que son resultat es lo pus vesedor es lo primièr ministre qu’a tengut, amb son govèrn, nonanta-un [91] jorns a Matignon; dempuèi la creacion de la V^a Republica, dison qu’es lo govèrn qu’a durat lo mens de temps.

Sens li voler tirar lo meriti d’aquela victòria, mancariái a l’onestetat e a mon imparcialitat costumièra se mençonavi pas qu’aquesta victòria soslèva quelques problèma d’etica «politica». Se pòt pas denegar que lo coach i es per quicòm s’a capitat de téner un temps ten cort.

Lo coach, de mon punt de vista, es copable d’aver esperat un periòde tròp long abans de far sa seleccion e se pòt compréner que los «atlètas» sián mens concentrats.

Mas que volètz? Lo coach deviá satisfar a d’autras obligacions: recebre las VIP vengudas dins la capitala olimpica, far de tòca-manetas, calinhar las medalhas d’aur franceseas de las autras disciplinas, ensajar de susprene, qui sap, secrets eventuals de darrièra minuta qu’aurián pogut l’ajudar a prene las decisions ultimas, etc.

Mas las jornadas fan pas que vint e quatre oras e dos meses es un pauc cortet benlèu!

Los atlètas an tengut lor ròtle tanben per permetre la victòria del primièr ministre.

Vos sovenètz totes que las eleccions legislativas foguèron provocadas quand degun demanda pas ren e fasiá son entrainament plan planet. E ben, los resultats èran pas estats proclamats desempuèi dètz minutas que nòstre Chavezorobespierrista faguèt assaber fàcia a las camèras que seguissián l’eveniment qu’aviá ganhat e que comptava —el que se considerava coma lo coach de substitucion— aplicar «son programa, pas que son programa mas tot son programa». Un bon argument per far tombar un govèrn!

Comprendretz la suspresa de la Marine nacionala que se considèra ela tanben coma coach de substitucion e qu’aviá anonciat abans la corsa qu’aviá un jovenòt, candidat pel pòste. Los precedents ne’n volguèron pas e formèron un «arca republicana» per los escartar…

Los autres «atlètas» ajudèron autan coma poguèron en se prenent una rosta de primièra mas en disent naut e fòrt que lor resultat catastrofic los fasián un dever de governar!

Èra quasiment de Ionesco dins lo tèxte… lo teatre de l’absurd!

Quand vegèt de que ne virava lo coach daissèt córrer e se consolèt en pensant a la medalha d’aur del govèrn mai cort de l’istòria.

E venguèt dimars o dimècres après la mocion de censura anonciar sul fenestron que son contracte s’acabava pas qu’en 2027 e qu’èra pas question que o modifiquèsse.

Nòstre país comença de far rampèl a qualques republicas bananièras demest las qualas se pòdon trobar de colonias d’autres còps; mas la classa politica mena totjorn la corsa dins lo domeni de l’arrogància… e lo de far la leiçon als autres!