Aquesta setmana soi anat au cinèma. Sabèvi pas tròp çò que devèva estar lo filme, sabèvi pas qu’una causa: se trachava de musica. Lo filme s’apèra En fanfare d’Emmanuel Courcol.

Es doncas un filme francés. Es un bon filme en resumit, mes possedís los dus defauts màger deu cinèma francés.

Lo purmèr defaut veng de l’escenari. L’idèia de basa es bona e lo filme comença fòrça plan. Un tipe, cap d’orquèstra coneishut, descobrís au parat d’un besonh de medoth ossós que son pairs èran pas los vertadèrs, qu’estoc adoptat, mes sustot qu’a un fraire.

E coma sovent, après una debuta de las bonas, l’escenari se pèrd lèu e la fin es, segon jo, miegèra. S’acaba per una scèna pauc realista, drin onirica, que pòt agradar a quauqu’un qu’es “dintrat” dins lo filme e a enveja d’i créser, mes nada bona idèia veng pas succedir a la purmèra.

Lo dusau defaut veng deu hèit que cada detalh culturau extra-parisenc es suenhosament gomat. Èi vist que lo fraire viu dens una vilòta on los murs deus ostaus son de teula rotja. Après, aprenèm que jòga lo trombòne dambe una fanfarra populara. Aquestes dus detalhs m’an hèit comprénguer lèu que lo tipe es un Chti de bèra sang, es lo país on soi nascut. Un passacarrèra de “gròs caps”, en seguida, me n’a assegurat. Mes a despart deu monde que coneish lo país, qui ac pòt devinar? Pas una sola mencion de la particularitat culturala deu lòc es presenta.

Pas un sol actor, qui totun, jòga lo ròtle de musicaire de la fanfarra populara a pas lo mendre accent. A un sol moment, un d’eths ditz “quand TE veux” au lòc de “quand tu veux” e s’ausís dus vèrs d’una cançon en picard. Es tot. Tota particularitat geografica es estada gomada.

Fòrça monde se bremba de l’article qu’èra pareishut un jorn dens La Dépêche e que cercava actors per un filme que’s debanère a Tolosa mes peu quau “calèva pas aver d’accent méridional”.

O de l’entrevista de Julie Gaillet qu’a jogada Olympe de Gouges mes qu’avèva quitat l’accent (èra de Montalban) “per le balhar un esperit universau”.

Lo vielhs optimistas coma jo cresen sovent que l’Estat francés evoluís pauc a pauc e accèpta cada còp mès los elements culturaus que’u compausan, que l’etnocidi es darrèr nosautes, una brembança de joenèr.

E ben non pas, nos cau saber qu’existissèm totjorn pas dens l’encastre d’aqueste Estat.