L’autre jorn rescontrèri mon vesin Pèire, un òme pausadís, plan amistós mas uèi irètge, dins una colerassa! L’aviái jamai vist aital. Veniá del mercat, una saca de plastic dins cada man. Aguèri just lo temps de lo saludar, e vaquí çò que m’escopiguèt en cara plena, a la lèsta, sens pausa:

“Mon paure Clamenç, es pas de creire! Veni de far las crompas e soi colèra. Ai entrincat lo mercat pel maselièr. Demandi una lesca fina de vedèl. La serveira sortís la lesca plastificada drechament del taulièr. Fina o pas fina, totas se revèrtan. Còpa pas res, es sens cotèl. Vòli en mai una cuèissa de pol. Aquela tanben es plastificada. Quora espinche menimosament lo taulièr, m’avisi que bodincada, cambajon, codena, galavard, fricandèu, salçissot,... tot es jos voide, plastificat. Ai una pensada per aquela paura carn empresonada, pòt pas alenar! M’encamini en çò del peissonnièr. Aquí, benlèu me creiràs pas, dobrissi d’uèlhs coma un duganèl. Jamai de ma vida, jamai, aviái vist una trocha plastificada acompanhada d’un rajoleta de sang per afortir qu’es fresca. Un luç, un lop, una clavelada... plastificats eles tanben e te’n passi... Contunhi pel formatgièr. Aquí es pas de creire! Figura-te qu’an plastificat lo ròcafòrt! De ma vida! Benlèu que deman emplastificaràn lo pelardon! Qual sap? Ganhi la fornariá. Per l’ora an pas encara plastificat la panòta, la bageta, la micha, lo michon de pan. Benlèu deman? Sul camin del retorn, s’embufa mon cervèl e se bota a chifrar. A i plan soscar, m’avisi que l’aiga que bevèm es tanben embotelhada pel plastic. E parièr pel lach: escremat, non escremat, sens lach. E per l’òli tanben, es embotelhada pel plastic. Tot caminant, me pensi: aquelas botelhas son demoradas a chorrar, de jorns e de jorns, dins d’entrepauses, de camions, sus de laissas de subremercat, son passadas del caud al freg e dire que nos son vendudas coma aiga, lach, òli de tria. Afortissi que res non val l’aiga de la canèla, lo lach del pièit de la vaca o de la cabra, l’òli de l’olivièr! Las èrnhas me venon, l’ira me ganha! Francament, ne’n pòdi pas pus d’aquel plastic. Me gastarà lo còs e lo còr. M’empoisonarà!”

Ieu, l’escotèri menimosament e per ensajar de l’apasimar un pauc, ajustèri: “- Pas de lagui, Pèire! Pas de lagui! Lèu caminaràs sus l’aiga!” “Perqué, soi pas Jèsus?” “Non! Mas la mar Mediterranèa es en trin de virar ocean plastic, quora serà comola podràs i marchar dessús e d’Occitània ganharàs drechament Magrèb sens pena.” Aquí, un risolèt sorne li venguèt. “- M’arribarà pas. Engolissi talamai de plastic cada jorn, la vida me va quitar lèu lèu. E segur, ensebelit dins l’ocean plastic serai. Es pas ieu que marcharai sus l’ocean, es l’ocean que marcharà sus ieu!” Nos saludèrem. El, son ostal ganhèt. Ieu, al mercat anèri!