Avèm cabussat…

Los qu’aiman de far ribòta en familha o amb los amics devon començar de tornar trobar lo ritme costumièr e lo trabalh pesuc quitament los que cantavan: «Ai ben manjat, ai ben begut… Mercé pichon Jèsus!»

Totes an pas agut l’astre de poder ripalhar: los qu’èran de servici: personal espitalièr, pompièrs, gendarmas, etc. mas tanben, ailàs, los que son mai que «pas-res», las personas solas e isoladas e un fum d’autras.

Mas sabem que, foguèssem totes de bon samaritans, cresents o mescresents, poiriam pas solatjar tota la misèria umana.

Alara, se cal pas sentir copable de profechar d’aquelas escasenças que permetràn de trobar un vam novèl per una annada que s’anóncia dificila per totes.

Quitament se o diguèri la setmana passada, torni desirar la bona annada a totes e a cadun mas los auguris —l’alinhament dels planetas, per far pus modèrne— presàgian pas un «long riu tranquil».

N’avèm agut un escapolon dempuèi la dissolucion precipitada de l’Assemblada per Jupitèr qu’admetèt —sèt meses après ça que la— en presentant sos vòts que los resultats escomptats èran pas estats al rendètz-vos.

Se pòt pas dire qu’aja fach son mea culpa. Las idèas o las accions dels esperits d’excepcion capitan pas perque los autres son pas pro aluserpits o gausan pas «traversar la carrièra»!

Sabi pas s’es lo mot o l’expression que cal mas sa decision avièt una seguida de reaccions dins lo monde politic e sindical. Los politicians subretot que pensan mai a lor subrevida politica qu’a l’avenidor del país.

E lo sol meriti qu’aguèt aquesta eleccion provocada sens necessitat mostrèt que lo país fasiá pas rampèl a una marca celèbra de vestits que proclamava de’n pertot, qualques ans a: «United colours of…».

Avètz dich «unitat»? Tanlèu los resultats coneguts, cadun reclamèt los laurièrs de la victòria, quitament los amics del «mèstre dels relòtges» —e sos enemics de la meteisa ideologia— que venian de se prene una tanada; gausèron dire sens vergonha qu’avián —citi de memòria— «vocacion a provesir un primièr ministre e un govèrn». La drecha extrèma, a la quala s’èran jonch un supletiu vengut de la “region Sud” e qualques unes de sos amics que pensava ja s’èsser ganhada lo paradís —sens las verges, ça que la— foguèt estremada gràcias a una coalicion de fòrças contràrias. Damorava pas qu’una esquèrra eteroclita qu’estimava qu’aviá ganhat e qu’èra a ela a aplicar «son programa, pas que son programa mas tot son programa» e fasiá mina de prometre lo caòs en cas de non-respècte del resultat de las urnas —qu’avián pas balhat cap de majoritat a degun.

Lo país aviá ja conegut una Cambra introbabla; aviá ara una Cambra ingovernabla que podiá —e o faguèt— desquilhar lo govèrn a la primièra ocasion…

Aquí ne sèm! Al cap de sèt meses, de qualques primièrs ministres e d’un president que jòga al «sos-prefècte dins la prada».

La poténcia europèa pus importanta —o quasi— es dins la panada amb un president que demanda al govèrn pus recent —lo d’abans durèt quatre meses, cresi— de «l’audàcia, de l’audàcia de l’audàcia»; los mèdia diguèron pas s’apondèt «… e França serà sauvada» coma o aviá dich dins son discors Danton que foguèt guilhotinat dos ans pus tard.

Pel moment lo chavezrobespierrista sembla d’aver mes un tap a la flabuta e daissa sas egerias córrer micros e camèras…

M’apercebi fin finala que veni de far un resumit, mai o mens fidèl de l’annada que venèm de quitar sens vos parlar de l’avenidor que nos èspèra.

Per parafrasar una istorieta que se contava a l’oèst al temps de la guèrra freja —Ò temps uroses!? A un responsable de la propaganda que disiá amb estrambòrd que lo comunisme èra semblable a l’orizont un militant rebequèt: « De segur, mai anèm en avant mai l’orizont recula!»

En causa d’un caprici presidencial e dels ego politicians, se poiriá aplicar —per demorar en cò nòstre— al país dels lums que, de tot temps a jamai, es estat una poténcia granda…

L’avenidor de l’an que venèm d’entamenar? Ieu o qualqu’un autre o vos dirà l’an que ven…