Pels legeiras e legeires del Jornalet, una istòria manlevada de la vida viscuda...

Coma aqueste dissabte 11de genièr tornavi del mercat, rescontrèri mon amiga Roxana en bicicleta. Fasiá un brave briu que l’aviái pas vista. Decidiguèrem d’anar beure un cafè.

«—Alara, Roxana, dempuèi lo temps, cossí vas?

—Ben, ieu, totjorn vendeira dins una botiga de vestits. E tu, Clamenç, de que devenes?

—Totjorn parièr. Cambie pas! E ta filha, la Jaumelina, que fa?

—Es a Barcelona. Fa d’estudis de comèrci internacional.

—E lo Gabrièl?

—Lo filh, el, vòl èsser avocat, es a l’escòla a Bordèu.

—Siás totjorn a Castanet?

—Trabalhi a Castanet mas i demòri pas!

—E ont demòras alara?

—A Montlaur, a mens d’un desenat de quilomètres de Castanet.

—Te pesa pas de far lo camin cada jorn de l’annada?

Roxana virèt e torna virèt lo culhieron dins la tassa. Ieu, tastèri lo cafè. Èra bon!

—Me pesava pas tant quora aviái una veitura. Fa tres meses que lo motur es passat per malha. Veitura fotuda. E sabes de que m’an prepausat per l’aremplaçar?

—Non, mas o me vas dire!

—Una veitura electrica!

—E l’as crompada?

—Nani! Quora descobriguèri lo prètz, aquò me virèt de la semenada.

—Es a dire?

—Cal comptar mai o mens 40 000euròs. Ieu, soi soleta, pòdi pas! Lo crèdit de l’apartament sus l’esquina, los estudis de la Jaumelina e del Gabrièl de pagar. Pòdi pas! Del còp, preni la bicicleta!

—Sabes pas a de qué me fan pensar aqueles 40 000euròs?

—Non, pas brica!

—A un cadieràs!

—Compreni pas! Qu’a de veire un cadieràs amb 40 000euròs?

—Lo prètz?

Aquí Roxana, arrestèt de beure. Pausèt sa tassa, m’agachèt de sos uèlhs pertocaires:

—Me prenes per una chòta, o qué?

—Pas brica! Te preni pas per una chòta luènh d’aquí!

—Me faràs pa creire qu’un cadieràs còsta 40 000euròs. Soi pas falorda!

—Pasmens es la vertat! Lo cadieràs del Senat. Siás pas al fial? Se ne’n parla de’n pertotdins lo país!

—Lo cadieràs ont lo Larcher pausa son cuol?

—Òc, lo President! E pièger encara pareis que sabiá pas que l’aviá comandat!

—Aquò passa l’òsca! Son pas senats al Senat. Me diràs, se lo que comanda sap pas de que a comandat... se lo que paga sap pas que de va pagar...

—Es just qu’un cadieràs! Alara, per lo demai...

—Començi de comprener perqué an endeutat França coma jamai!»

Engoliguèrem lo fons de cafè. Nos saludèrem. Tirèrem camin!