Amiga, te contarai pas mas erranças dins las tèrras africanas. T’explicarai pas tanpauc las nuèches breçolada pels gronhaments indelebils dels ipopotams o desvelada pel bram languissós d’un elefant solitari. Te parlarai solament del mormolh de las ròcas, aquel cant secret que sorgís del silenci, a l’ora grisa de l’alba, sus las còlas de Tsodilo.

Amiga, daissa-me te menar dins un mond ont la pèira parla e lo somi escota. Daissa-me te descobrir la musica amaisanta d’imatges sadoladas de mistèri e d’embelinament. Al còr del desèrt del Kalahari, quatre còlas se vestisson de rebats ròses e blaus. Aquí las tribús San daissèron lor votz sus las ròcas: de pinturas que dançan, de dessenhes singulars que se desfan amb la natura; animals de poder, traçats amb una precision infinida, figuras geometricas e formas umanas teisson una delicada telaranha d’allusions escondudas, de treslús de vida e de secrets murmurats dels nòstres aujòls.

Mon agach se pèrd dins aquelas frescas ancoradas sus los ròcs, que, pauc a cha pauc, daissan d’èsser siloètas per m’invitar dins lor dança silenciosa e per partejar, dins un temps sens temps, lor camin.

Ensagi de gardar dins ma memòria l’alen d’aquelas preséncias ancianas, de visions fremissentas dont lor resson se perlonga dins mon imaginacion. Lors òcras, lors roges, lors blancs se fondon en un batèc d’ombra e de lutz en un ritme secret qu’embriaga l’aire.

Amiga, al delà de lors dessenhes, los Bushmen semenèron lor arma. Lors confidéncias, abilhadas de silenci, vibran encara dins las pèiras e refusan l’oblit. Jos un solelh de plomb, demòran abrigadas, seguras. Lo vent pòrta l’odor de lors tèrras e, d’un buf doç, fa dançar las fuèlhas. Al declin del jorn, un solelh roge-irange nos envelopa dins son mantèl de fuòc, e nos promet l’espèr d’un endeman melhor, coma ditz lo poèta francés: “Un jorn vendrà color iranja.”